Vandaag is mijn laatste dag als twintiger. Morgen verwelkom ik de big 3-0. En ik kijk er naar uit. Mijn jaren als twintiger waren fantastisch. Ik ruilde mijn studentenleventje om voor een burgerlijk bestaan. Een jasje dat mij duidelijk niet paste. Vervolgens belandde ik hotel de botel in een exorbitante lifestyle in Amsterdam. Heerlijke jaren. De afgelopen 2 jaar werd dat minder exorbitant, maar koos ik steeds meer voor een eigen weg en zelfstandigheid. Dat heeft me veel geleerd, inzichten gegeven en vooral rust gegeven.
Wijze lessen
Als twentysomething kreeg ik behoorlijk wat levenslessen voor mijn kiezen. De rode draad was steeds dat het leven ontzettend kwetsbaar en tijdelijk is. Dat heeft het merendeel van mijn jaren gevormd. Daardoor ben ik mijn hart gaan volgen. Soms iets te open en blind, maar die naïviteit raakte ik al redelijk snel kwijt. Door te doen waar ik blij van werd, kwam ik veel bijzondere mensen tegen die daarbij pasten. Van mentors tot powervrouwen, grote bekende namen tot een inspirerende jonge chefkok ergens in the middle of nowhere in Baskenland. Hoewel het van de buitenkant soms lijkt alsof alles vanzelf en van een leien dakje gaat, was dat absoluut niet altijd het geval. Het komt ook mij niet aanwaaien, het is hard werken.
Hard werken, je ambitie najagen, heerlijk vond ik dat. En ik ben nog lang niet uitgejaagd. Wel ben ik klaar met het jachtige leven, dus kies ik steeds bewuster voor mijzelf. Dat maakt ouder worden leuk vind ik, je eigen weg kiezen, minder onzeker worden en de mening van anderen wordt steeds onbelangrijker.
Als twintiger mag je ook nog fouten maken. Je krijgt langzamerhand steeds meer verantwoordelijkheden, maar moet door te leven leren hoe je daarmee moet omgaan. Ik ben goed in de struisvogeltechniek als ik even niet weet wat ik met het leven of verantwoordelijkheden aan moet. Daarnaast werp ik uit zelfbescherming vaak automatisch een flinke muur op, waardoor ik hard en ontoegankelijk over kan komen. Dat mechanische was een overlevingstechniek, een reactie op aanvallen. Daardoor raakte ik mijzelf kwijt. De afgelopen 2 jaar ben ik daar steeds meer naar op zoek gegaan. Zocht ik de confrontatie met mijzelf op. Ik ben er nog lang niet, maar die dikke muur kunnen een aantal mensen doorbreken. Zo ontdekte ik dat ik eigenlijk helemaal niet zo hard en streng hoef te zijn, maar best zorgzaam en zacht ben. Ook vinden mensen het helemaal niet stom als je gewoon zegt dat iets niet uitkomt, financieel, qua tijd of gezondheid. Het wordt juist gewaardeerd als je daar transparant in bent, terwijl ik me daar eerder voor schaamde. Overkomt iedereen, dat het even te veel, te duur of te fysiek is.
Kleine dingen
Waar ik eerder ging voor alles delen, meer, duurder, gekker, geniet ik nu bewust van kleine dingen. Een avondje alleen thuis, in bad. Frites & friends, sushi & films, thee en uren kletsen, gewoon thuis. Ik leef minimalistischer, heb veel spullen die ik niet meer draag verkocht. Een gezellige bruine kroeg met een biertje kan ik net zo waarderen als een uberhippe cocktailbar, luxe zit voor mij meer in rust vinden. Het zijn kleine dingen als een foto van mijn neefje die weer iets nieuws heeft geleerd, de perfecte uiensoep eten in goed gezelschap, een onverwacht kaartje, een hart-onder-de-riem DM, een mailtje waarin staat dat mensen zich geïnspireerd voelen door mij. Een wake-up call van een vriendin die zegt dat het nu echt genoeg is met mijn gesukkel, dat ik keuzes moet maken. Een appje van een vakantie vierende vriendin. Vrolijke liedjes in m’n Spotify inbox. Reisplannen maken. Dezelfde gedachten hebben als de jongere versie van jezelf. Een toerist de weg wijzen op straat. Iemand reistips geven en horen dat het geweldig was. Mensen met elkaar in contact brengen. Iets gedaan krijgen. Waarde toevoegen. Karma. Iets doorgeven. Een ander iets leren. Ervaringen en belevingen blijven zoveel langer bij dan een Birkin tas.
Dertig en nu?
Ook nu blijf ik mijn hart volgen, maar probeer ik mijn hoofd er beter bij te houden. Niet meer blind vertrouwen, all in, alles van mezelf geven. Niet meer afhankelijk zijn. Geen verwachtingen meer scheppen. Ik leef mijn leven van dag tot dag, kijk hoogstens reistechnisch een paar maanden vooruit en tot nu toe gaat daardoor veel vanzelf. Ik zorg dat op de korte termijn mijn leven lekker gevarieerd is, de lange termijn past daar dan wel weer in. In mijn omgeving zijn ineens huwelijken, kinderen, gesettelde levens. Dat zie ik nog even niet voor mijzelf, ik wil de komende 2-3 jaar nog veel blijven reizen. En leven. Alles uit het leven halen.
Iedereen bedankt, die iets heeft bijgedragen aan mijn jaren als twintiger. Nieuwsgierig kijk ik reikhalzend uit naar mijn leven als dertiger.
PS Bij deze post staan de comments bewust uit, wil je iets kwijt, stuur me dan een mailtje.
