Zo af en toe slaat de opruimwoede toe, moet er puin geruimd worden. Ruimte maken voor nieuwe frisse troepjes en herinneringen. Als deze woede dan uitbreekt, moet het rigoureus. Tijdens het tuinruimen hebben vooral de olijfboompjes het stevig te verduren gehad; er zit na een goede snoeibeurt geen blad meer aan.
Nog een middagje groene aanslag wegspuiten en de winter is niet meer in de tuin te bekennen. Vervolgens verdween het zonnetje en was de kledingopslag aan de beurt, 5 zakken kleding voor het Leger later is het weer een overzichtelijke garderobekast.
Dat puinruimen ruimt ook in je hoofd zo lekker op. Veel kleding die ik heb weggedaan, lag al jaren ongedragen in de kast om de herinnering. Tja, als ik zo door ga heb ik binnen de kortste keren een heel museum! Hoogste tijd om afscheid te nemen, de herinnering blijft wel. Toch word ik altijd een beetje weemoedig, van van alles wat ik tijdens het opruimen tegen kom. Kan ik helemaal van mijn apropos raken door een briefje of kaartje wat ik dan ineens terug lees. Wat mijn tempo dan weer niet ten goede komt, met als gevolg dat ik vanmiddag nog de laatste restjes kan doen. Eigen schuld dikke bult, moet ik maar niet zo emo-aanstellerig doen.
Toen ik vanuit mijn studentenkamertje vertrok, wilde ik het liefst alles alleen inpakken. Bij alles wat door mijn handen ging even terug naar dat ene speciale moment. Als dat zo was gegaan was ik nu volgens mij nog bezig met inpakken. Ik ben beter in verzamelen dan opruimen. Afstand doen zonder spijt te krijgen lukt me zelden. Gelukkig geeft het puinruimen wel een dusdanig voldaan gevoel, dat ik het ‘hier krijg ik later spijt van-onderbuikgevoel’ ongehoord laat.
Opgeruimd staat netjes, niet alleen voor het oog, ook voor de bovenkamer die soms een beetje overstroomde door zoveel chaos en herinneringen.
