Tot mijn 18e een mij totaal onbekend fenomeen; verhuizen. Ik ben verhuisd toen ik 1 was naar het huis waar ik ben opgegroeid en mijn ouders wonen daar tot op de dag van vandaag nog steeds.
Op mijn 18e verhuisde ik naar Groningen en ging ik het huis uit. Maar kwam ik nog vaak bij mijn ouders over de vloer. Na een half jaar in die kamer moest er worden verhuisd naar een kamer 4 straten verderop. Klinkt makkelijk, maar in een binnenstad met alleen maar eenrichtingsverkeer was dat nog een behoorlijke opgaaf. In die kamer heb ik de rest van mijn studententijd in Grun doorgebracht. De reis ging toen door naar een klein appartementje in Meppel en na een jaar na een heus huis. Die verhuizing was het makkelijkst van allemaal; met een steekkarretje 100 meter spullen sjouwen.
Vandaag heb ik de sleutel gekregen van mijn huis in Amsterdam. Iedereen klaagt altijd over verhuisstress, maar ik heb er geen last van. Stiekem vind ik het best leuk. Dozen inpakken en ontdekken wat je allemaal hebt. Ineens kan ik al mijn spullen aan strenge selecties onderwerpen en mijn verzameldrift na jaren zonder met mijn ogen te knipperen aan de papierbak uitgeven.
Dit wordt wel de lastigste verhuizing; spullen in mijn ‘kamer’ in Amsterdam, grote spullen in Meppel en heel veel dozen bij mijn ouders. Niet uitgezocht, zonder gevoel en sortering ingepakt voor opslag. Een leuke uitdaging dus.
De komende tijd duik ik lekker in de verhuisdozen. De laatste stap die nodig was om echt aan mijn ‘nieuwe’ leven in Amsterdam te beginnen. Daar gaan straks bubbels op gedronken worden!
