Vandaag is het alweer 3 jaar geleden dat mijn opa overleed. De maand februari is daardoor voor mij altijd een beetje beladen. Net als mijn verjaardag, waar hij vlak voor zijn dood niet meer bij kon zijn. Net zoals vandaag.
Ode aan opa
Ieder bezoekje aan oma is de stoel, de schuur en het vogelhok leeg. Net zoals oma lijkt het nog vaak alsof je zo weer binnen komt lopen. Zelfs na 3 jaar lijkt het soms nog als de dag van gisteren, dat je in de werkplaats bezig was. Het doet pijn om oma verdriet te zien hebben, maar het is fijn om samen herinneringen, anekdotes en fijne momenten op te halen. Ik vraag me soms af wat je van mijn huidige, Amsterdamse leventje zou vinden. Reizen was niet echt wat voor jou, stiekem was je best een huismus. Oma grapt nu weleens of ze niet een keer mee kan om mijn koffers te dragen naar Spanje. Niet lang nadat je overleed werd alles definitief anders. Ik verliet het ‘knieftige’ huisje in Meppel en verruilde dat voor een onzeker maar zelfstandig bestaan. Je zei altijd dat als iets goed voelde, dat het dan goed was. Zo vertrok ik naar Parijs terwijl jij op je sterfbed lag. Het leven gaat door, was wat je zei toen ik vroeg of ik het goed was als ik zou gaan. Natuurlijk hoopte ik dat je het nog even zou volhouden tot ik terug was, maar ergens wist ik dat dat niet zou gaan. Je hebt gewacht tot je van iedereen afscheid had genomen en koos toen eindelijk voor jezelf. Ik liep net de Sacre Coeur uit, waar ik een kaarsje voor je had aangestoken en moest door naar mijn afspraak. Alsof het zo moest zijn.
Onuitwisbaar
Er zijn nog zoveel momenten waaraan ik moet denken, dingen die ik had willen delen. Zelfs na 3 jaar. Wat zou je vinden van de lampen op kantoor, die ik heb bedacht? Ik ben mijn slaapkamer aan het aankleden en wil graag de Muuto wooden lamp. Iets wat jij makkelijk zelf en dan nog mooier had gemaakt. Mijn Amsterdamse huisje zal vast niet de titel ‘knieftig’ krijgen. Ongetwijfeld weet je dingen te vertellen over de bouwstijl, de takel aan de huizen in mijn straat en mooie verhalen op te halen over vroeger. De herinneringen zijn onuitwisbaar. Terwijl je sporen steeds meer verdwijnen, want het leven gaat door, ben je nog steeds in mijn gedachten.
