Ontzettende tuttebel die ik ben, maar iedere keer als ik weer een leuke, bizarre of enge droom heb gehad, struin ik het net af op zoek naar de betekenis. Staat me die niet aan, bel ik met @dkformsma, die het voor me weet te relativeren of op te leuken.
Na mijn bizarre ‘bevallen van een gremlin en door minder splijten’ droom, mijn recent gekweekte trauma voor de inktvis uit Pirates of the Carribean die een wel erg stevige grip op me had, nu iets aangenaam bizars.
Al drie dagen lang lijkt het alsof Bob Ross, Salvador Dalí en mijn vroegere tekenlerares a.k.a Wallie, mij in hun ‘macht’ hebben. Al eerder schreef ik dat ik mijn teken- en schilderhobby weer op wilde pakken, maar daar is het tot nu toe bij gebleven. Nu teken ik al drie nachten lang in mijn droom. Dezelfde tekening.
De tekening lijkt totaal niet op eerder ‘standaard en braaf’ werk. Sterker nog, het is weinig realistisch, een stijl waar ik eigenlijk niet van hou.
Stiekem heb ik net een snelle schets gemaakt, om de tekening niet te vergeten. Die schetst lijkt exact, de details, de schaduwen, alles klopt. Als ik de schets zou uitwerken met m’n HB12 tot echte, harde lijnen, zou ik hem misschien zelfs mooi gaan vinden.
Ze hebben hun punt gemaakt. Ik neem m’n schetsboekje de Zwitserse Alpen in. Wie weet maak ik prachtige abstracte bergen. Of gewoon een Zwitserse koe. En in de verloren minuutjes van vandaag, zoek ik m’n HB12-vriend op.
The Persistence of Memory van Dalí
