editorial

Editorial column: 1,5 meter afstand en het nieuwe normaal

Wat hebben we allemaal veel geleerd van de intelligente lockdown: we hebben hebben onszelf nog beter leren kennen, de ware aard van onze mede-Nederlanders kwam naar boven (wat nou we komen af van apen, hamsters zul je bedoelen!) De een werd creatief, de ander depressief. Zelf ben ik inmiddels in het stadium ‘rebels’ beland.

In tegenstelling tot bij velen, kwam ik ongeveer om in het werk. Een hele fijne positie, don’t get me wrong. Ik werkte ineens vanuit huis, nadat ik net twee weken bij een nieuwe vaste klus was begonnen. Niet de lekkerste timing. De overige freelance dagen heb ik er zelf altijd voor gekozen om ergens te werken – wat ik al sinds de opening bij Zoku doe – zodat ik niet thuis in de verleiding kom om urenlang door te gaan, te vergeten te lunchen en vooral niet een plek heb om naar toe te gaan en weer weg te gaan aan het einde van de dag als ik klaar ben. Godzijdank heb ik mijn huis vorig jaar laten verbouwen en een fatsoenlijke werkplek, maar wat mis ik de dynamiek van werkplekken, mensen om me heen, zelfs het fietsen in de drukke stad. Mijn hekel aan en onkunde wat betreft koken is geen geheim, dus toen de horeca sloot kwam dat er bij. Ik heb me een ongeluk besteld, als er door deze spijtige crisis deuren moeten sluiten, aan mij heeft het niet gelegen.

En dan ‘mogen’ we vanaf volgende week weer. Met een boekwerk de dikte van een bijbel aan regeltjes, nul ruimte voor spontaniteit, laat staan genegenheid. Als ik de afgelopen maanden iets heb geleerd, is het dat ik toch veel meer van de mensen, spontaniteit en extravert-gekkigheid ben dan ik voorheen dacht. Voorheen was ik een avond per week en soms in het weekend thuis, inmiddels ken ik iedere vlek op de muur, krakende laminaatplank en weet ik precies op welk moment ik even een break moet nemen om lekker in de zon te zitten. Geen etentjes, reizen, de luxe van fijne hotels, een grotere straf is voor mij bijna niet denkbaar.

Zou je denken dat ik vanaf 1 juni iedere dag in een horecatent te vinden ben… Nou dat valt tegen. Aan de ene kant wil ik eerst graag cijfers en bewijzen zien: kinderen gaan weer naar school, wat is het effect? En wat is het wetenschappelijke bewijs van het nut van de 1,5 meter regel? Waarom is dat anders in Oostenrijk en Hongarije? Aan de andere kant: ‘zo’ hoeft het van mij niet echt, ik heb redelijk leren improviseren: bij een vriendin op het spontaan ontstane ‘straatterras’ – een bonte stoet van camping- en tuinstoelen op veilige afstand, met borrelende gezelschappen. Of de geïmproviseerde quaranvin sessies met een andere vriendin langs de Amstel. De tuin van vriendin E. was ook een prima uitvalsbasis. Het leenbalkon van de bovenburen, ook aangenaam toeven. En dat alles zonder opgelegde beperkingen, met tape afgezette looproutes en meer van dat soort dingen, waarbij de rebel in mij het nauwelijks kan laten om heel kinderachtig net een stap er buiten te gaan staan. Weken heb ik redelijk achteloos gedaan wat ‘moest’, met a) het vermoeden dat ik al lang corona heb gehad (ik was in januari in het gebied van Bergamo en werd twee weken later ziek…) en b) de risicodoelgroep loopt weer massaal op straat theekransjes te houden. Als zij de regels inmiddels aan hun laars lappen, waarom zou ik dan nog al die moeite voor ze doen? Waarom moet dan de economie nog verder naar de knoppen? Horeca en cultuur nog verder kapot? Straks zit half Nederland werkloos thuis herhalingen van slechte Nederlandse televisie terug te kijken, want meer is er als het zo door gaat niet. Daar maak ik me zorgen om. Niet eens zozeer als freelancer; de afgelopen maanden heb ik mijn potjes kunnen aanvullen, en voorlopig ben ik vrij zeker van werk. Nooit heb ik geluisterd naar het advies om te focussen op één business en je snapt dat ik daar nu blijer dan ooit om ben. Ja, mijn affilliate inkomsten vallen nu weg en dat tikte toch best leuk aan. De nieuwe business die ik vorig jaar langzaam gestart was, kan ik voorlopig wel vergeten en ook het idee voor een app waar ik samen aan werkte, is terug in de ijskast gezet.

Filosofie is waar ik de afgelopen maanden steeds op terug ben gevallen; het helpt me rationaliseren, verklaren. Daarnaast slijt ik maar al te graag boeken over ons huidige monetaire systeem, waar ik al jaren niet meer in geloof en wat zich nu meer dan ooit weer bewijst: het is onhoudbaar. Toch, nu langzaam alles weer open gaat, lijken we in dezelfde patronen door te gaan. Het verkeer is weer drukker, de eerste rolkoffers zijn weer gesignaleerd. De geldpersen blijven maar printen, de schuldenmaatschappij wordt steeds iets meer gerekt. Een dominospel onder hele strakke spanning.

Vlak voor het Coronavirus ons in haar greep had, kocht ik een cadeautje bij The School of Life. In de verpakking zat een kaart met de quote “De kunst van het leven is thuis te zijn alsof meen op reis is” van Godfried Bomans. Een quote die me raakte want voor de lockdown was ik bijzonder weinig thuis en zoveel mogelijk op reis. Ineens was ik aan huis gekluisterd en probeerde ik er iedere dag wakker te worden alsof ergens op een andere plek, met een zelfde open en nieuwsgierige blik. Zo heb ik Amsterdam met andere ogen bekeken, geprobeerd zoveel mogelijk open te staan voor de veranderingen van nu. Inmiddels heb ik het leren waarderen en ben ik zowel een tikkeltje angstig als nieuwsgierig naar het ‘nieuwe normaal’, maar laten we niet vergeten om wel buiten de lijntjes te blijven kleuren. Want het leven is te kwetsbaar om je te laten lijden door regels en beperkingen.

Stay safe, sane & healthy en help vooral de plaatselijke ondernemers en horeca als je iets wilt doen.

Sabine de Witte