Terugdenkend aan maart 2020, had ik nooit verwacht – en met mij waarschijnlijk niemand anders – dat we in december 2021 nog in de greep werden gehouden door dat ene virus wat inmiddels al 18 maanden voor een groot deel onze levens beheerd. De spanning de eerste weken, de angst om ook door het virus gegrepen te worden.
Inmiddels zijn we al die maanden, 3 vaccinaties en evenveel lockdowns verder. Sinds die eerste gekke dagen in maart, betrap ik mijzelf op klemmende kaken, knarsetanden en een gejaagd anxiety gevoel. Dus maakte ik me vlak voor de feestdagen weer uit de voeten, richting het vorig jaar al zo veilige Kenia. Dus leef ik een kleine twee weken in een wereld zonder gespannen kaken, angstaanjagende nieuwsberichten en het eeuwige geanalyseer en becommentarieer van en op alles en iedereen. Tel daar de warme zonnestralen bij op, en ik voel me een ander mens.
Ook hier lopen de COVID gevallen weer iets op, maar wordt er ook stevig doorgeprikt (ik heb mijn booster hier kunnen halen de dag nadat ik aankwam), is een masker, je handen desinfecteren, afstand houden, getemperatuurd worden voor je ergens naar binnen gaat en geldt 2G overal als standaard. Het voelt gek om in een derdewereldland wederom veiliger te zijn dan in mijn thuisland. De afstand lijkt daardoor nog groter, want hier geen paniekberichten of gekke wappie demonstraties, maar een bijzondere vorm van overgave. Het is er, we doen allemaal – alleen en samen – alles wat we kunnen bijdragen om geen risico te vormen voor elkaar. En na een paar weken vanaf de zijlijn naar Nederland kijken, kan ik die zelfde berusting en overgave alleen maar hopen. Als de lockdown vrijdag weer verlengd wordt, als het virus nog langer blijft domineren.
Nu kan ik nog volgens plan naar huis medio februari, dat kan iedere dag anders zijn. Vluchten worden nog steeds zonder vooraankondiging gecanceld, reizen is inmiddels spannender dan een pot black jack in het casino. Tot die tijd zal ik proberen de zonnestralen die ik hier meepak nog meer te delen, via de digitale wegen. Niet om ogen uit te steken, maar omdat ik merk hoe donker het bij sommigen aan het worden is. Niet iedereen is zomaar in de gelegenheid om ook de benen te nemen richting zon en veiligere oorden, dat begrijp ik absoluut. Maar mocht je ergens een uitweg zien; grijp hem met beide handen aan. Het gevoel dat je leeft, in plaats van door angst wordt geleefd, verdienen we allemaal.
- Uber update: boat cruisen door Parijs en Flying Blue miles sparen - 16/07/2024
- World’s 50 Best Restaurants 2024 - 06/06/2024
- Weekendtips week 22: BITE, veel eten en een vleugje kunst - 30/05/2024
