Zelden ben ik zo blij geweest met een prik oproep en post van de overheid. De uitnodiging voor het corona vaccin voelde als een spontane upgrade naar de business class voor een lange terugvlucht. Hoewel ik de afgelopen maanden eigenlijk niet mag klagen – want werk, nog enkele uitstapjes, gezond – voelde deze ‘reis’ als een soort gijzeling. Dit is niet het leven waar ik voor heb gekozen en zo hard aan heb gewerkt. Dat vaccin, dat zou alles beter maken.
Op 13 juni was het zover. Voor de gelegenheid was ik buiten de Amsterdamse ring getreden, omdat een reisje richting ouders me zo’n twee weken ‘prikwinst’ opleverden. Eenmaal aangekomen was ik positief verrast door de militaire precisie waarmee de prikhal was ingericht en operatie ‘spuit corona eruit’ liep.
Normaal val ik bijna van mijn stokje bij alleen al het idee dat ik een prik krijg of een naald in mijn lijf moet laten steken. Bij deze bleef ik bijzonder rustig. De dame was een gezellige praatjesmaakster en wist precies hoe ze me kon afleiden en als de wiedeweerga die naald in mijn arm kon prikken. Voor ik het wist, was vinkje 1/2 binnen. Dat kwartier wachten duurde het langst.
Ik hoopte ergens tussen prik 1 en de geplande prik 2 nog de keuze te krijgen om een Janssen spuit te kunnen krijgen. Ik ben dol op cocktails, dus dit leek me een uitstekende deal. Kon ik bovendien meteen weer reizen, iets waarvan ik door de pandemie nog meer bevestigd heb gekregen dat dat is wat ik het allerliefst doe. Helaas. Ondanks verwoede pogingen, driftige lobby’s en genetwerkt alsof mijn leven er van af hing, besloot de Nederlandse overheid dat cocktails niet geserveerd worden.
Dat betekende dat mijn eerste geplande reis er eentje werd met een half vinkje en een PCR-test. Waarvan de uitslag dusdanig was vertraagd, dat ik die pas binnen kreeg op het moment dat we incheckten bij het hotel. Lekkere timing. Gelukkig waren de grenzen destijds nog onbemand en Nederlanders nog enigszins geliefd. Hoe snel dat veranderde… Er was maar weinig zo goed getimed als dat tripje.
Bij terugkomst kon ik een paar dagen later weer op reis voor een priktrip, waar dezelfde dame zorgvuldig de naald in mijn arm boorde, er geen pleister aan te pas kwam en ik na wat arm-zwaai-acties zo snel mogelijk de hal weer verliet. In mijn handen houd ik het gele boekje krampachtig vast. Mijn ticket naar vrijheid. In afwachting van nóg een stempel, tussen de tropische collectie.
Het gele boekje is het offline groene vinkje. De app geeft mij vanaf zondag een groen vinkje, nationaal en internationaal. Dat is geen vrijbrief om alle regels en rondvliegende virussen aan de laars te lappen. Alle vrijheden staan of vallen bij gedrag, totdat ons gedrag het virus de nek omdraait en ons weinig meer doet.
Dus ga je op reis, voel je verantwoordelijk voor je eigen gedrag en zorg dat je niet alleen op je eigen veiligheid let, maar ook die van de ander. Dat is pas het echte groene vinkje!
