Het was hier stil de afgelopen tijd. Stiller dan de bedoeling was. 2018 zou ‘mijn jaar’ worden. Na een droomreis Abu Dhabi, Seychellen en Zuid-Afrika had ik het leven helemaal bedacht. Een vastere freelance klus, een toffe klus in Berlijn, alles zou eenmaal terug beter worden. Alles waarover de controle bij mij lag, ging ook beter. Al het andere: not so much. Steeds weer werd op momenten dat ik er totaal niet op voorbereid was, de grond onder mijn voeten vandaan geschopt. Iedere keer was het: stond erbij en ik keek ernaar.
De fout van het leven ‘plannen’ heb ik al eens eerder gemaakt toen ik net ging studeren. Net als toen duurde het even voor ik doorhad wat de impact was, van al die mooie droomplaatjes die niet uitkomen.
Move on, letterlijk
Toch was er een groot pluspunt – en ik grap regelmatig dat het het best bewaarde geheim van Amsterdam is. Ik ben verhuisd en heb een nieuw thuis gevonden waar ik me helemaal terug kon trekken. Nog nooit heb ik zoveel tijd op m’n eigen bank doorgebracht – en onder het mom van een nieuw, veilig thuis, self-care en cocoonen kwam ik daar prima mee weg. Het adres is zorgvuldig afgeschermd en alleen bekend bij mijn inner circle, je hebt nog net geen wachtwoord nodig om binnen te komen. Wat een rust geeft dat. Het is nog niet helemaal af, er gaat de komende maanden nog wat geklust worden en dan zal ik een grote interieur update delen. Want die droomreis en meerdere reizen komen duidelijk in mijn interieur terug!
Als ik mijn instagram-feed terug scroll, dan zie je op het eerste gezicht van al die worstelingen weinig terug. Keeping up appearances: ja wellicht, maar ook voor een groot deel onbewust. Pas in de zomer merkte ik de echte impact: ik was best een beetje ‘lost’. Al die leuke reisjes, etentjes, borrels, festivals, events, ontmoetingen etc. waren oprecht heel tof, maar er was ook iets wat er voor zorgde dat ik daar niet 100% van genoot en voor ging. Ik begon een coachingstraject en merkte na een visualisatie dat m’n sparkle er weer was. De beste investering die ik ooit in mijzelf heb gedaan en ik kan iedere creatieveling van harte Wil and the People aanraden.
In de tussentijd heb ik zoveel pogingen gedaan om op papier te zetten – voor mezelf en/of voor hier – wat er nou speelde. Maar er kwam niets uit mijn vingers. De woorden die normaal zo vanzelfsprekend op het scherm verschijnen, kwamen niet. Ook niet toen ik het ouderwets met pen en papier probeerde. Dat maakte dat ik me nog meer lamgeslagen voelde: dat was de enige zekerheid en het zelfvertrouwen wat ik altijd had; schrijven kon ik! Ik perste met veel moeite de juiste zinnen voor opdrachtgevers eruit. Achter de schermen kreeg ik nog een paar tegenslagen te verduren en werkte niets zoals ik wilde. Als een zwaard van Damocles hingen mijn eigen bedachte ‘to do’s’ boven het hoofd.
Tot ik dankzij nieuwe inzichten mijn eigen cirkels wist te doorbreken. Wijze les: het leven laat zich niet plannen en it is what it is!
Niets moet, alles mag
Eind december vloog ik nog één keer voor werk naar Berlijn – om er daarna een paar dagen helemaal alleen te zijn. Ik had bedacht dat ik dan eindelijk tijd had om al die new business ideeën uit te werken, de reisverhalen er uit te persen en alles te doen waar ik tot dan toe niet aan toe gekomen was. Maar toen ik uiteindelijk op de bank neerplofte bij de kennissen waar ik als kattenoppas verbleef, bleven de woorden ook uit. In plaats van weer boos op mijzelf te worden, besloot ik er aan toe te geven en te luisteren naar waar ik echt behoefte aan had. Het resulteerde in uitslapen, dutjes, veel Netflix, heel veel kattenknuffelen en eigenlijk maar bar weinig activiteit. Het was heerlijk, maar het donkere Berlijn was ook… donker.
Terug in Amsterdam stond de winter in het teken van self-care. Veel Yoga Nidra, alleen zijn, vrienden en familie over de vloer. Er werd voor me gekookt, mee gewandeld en gezorgd toen dat nodig was en met het langer worden van de dagen, begon het in mijn hoofd weer te borrelen. Steeds vaker kwamen er zinnen uit, die zowaar ergens op sloegen en bij elkaar pasten. Niet zichtbaar hier, maar dat ze weer opdoken gaf me moed.
Rust, reinheid, regelmaat
Cliché maar waar: tijd heelt alle wonden. Inmiddels liggen er stapels schrijfsels, duizenden beginnetjes van iets en niets, inmiddels uitgewerkte plannen en gestructureerde opzetjes voor next steps. Voor eigen projecten en vloeien deze woorden ook weer. Niet omdat ik voel dat ik verantwoordelijkheid hoef te geven of uitleg schuldig ben, maar om te laten zien dat insta-life geen afspiegeling van de werkelijkheid is en dat je nooit moet oordelen over iets of iemand zonder dat je het hele verhaal kent.
En omdat er ook goede dingen uit voort zijn gekomen: ik weet weer heel goed wat ik wil, nog beter waar ik voor sta en als ik iets heb geleerd van deze tijd is dat ik dat ook steeds meer durf uit te spreken. De mensen die nu in mijn leven zijn, zijn me ontzettend dierbaar en hebben zich niet laten wegjagen door mijn nukken of strubbelingen.
Inmiddels werk ik sinds april part-time bij concrete en heb ik het daar erg naar mijn zin. Het voelde als thuiskomen. Na 10 jaar onderdeel van een team uitmaken, vaste dagen werken etc. Het is even wennen en schakelen: ik ben natuurlijk mega zelfstandig en zoek liever net zo lang zelf uit hoe iets zit voor ik daar een ander mee lastig val. Terwijl je juist daar een team voor bent. Wat een rust geeft het om tussen 9 en 18 je werk te doen en dan in principe klaar te zijn. Mijn eigen freelance klussen en YourAmbassadrice lopen natuurlijk door, dus puzzel ik momenteel naar de juiste indeling van de tijd op de dagen dat ik niet in het house of concrete zit. Komende week hoop ik een GO voor een langdurige, vaste freelance klus te krijgen wat me nog meer rust geeft. Rust, reinheid en regelmaat, nooit gedacht dat ik die termen zou omarmen.
Of ik het vele reizen mis? Ja en nee. Ruim 10 jaar heb ik de mooiste plekken ter wereld bezocht en zat ik praktisch twee keer per maand in het buitenland. Vaak georganiseerde reizen – steeds minder eigen reizen. En die mis ik wellicht het meest. Met twee vriendinnen die naar het buitenland zijn geëmigreerd – zij doen wat ik nooit durf(de) – en een zusje dat volgend jaar op wereldreis gaat, heb ik genoeg ‘excuses’ om eindelijk eens echt alleen en zelf op reis te gaan. Wil niet zeggen dat ik helemaal niet meer op reis ga of persreizen af zal slaan. Met het oog op de projecten waar ik aan werk achter de schermen, gaat de focus meer naar onderwerpen als duurzame(r) reizen en reizen met impact. En luxe, want dat blijft de vijver waarin ik graag zwem: high end duurzaamheid staat Your Ambassadrice het beste. Niet meer zoveel reizen geeft een beetje rust – zeker nu ik een thuis heb waar ik ook graag kom. Al is de drang om te ontdekken, altijd nieuwsgierig zijn, sterker. Dat zit in mijn DNA.
Deze week ga ik voor het eerst dit jaar weer echt op (pers)reis: naar Formentera. Een eiland waar duurzaam toerisme hoog op de agenda staat. Het eerste vijfsterren hotel is er net geopend en ik kan niet wachten tot het gevoel van al langzaam indommelend opstijgen weer door mijn buik giert. Bovendien merk ik dat ik die nieuwe prikkels echt weer nodig heb: ik betrap me op patronen en merk dat ik niet het maximale uit mijn eigen creatieve brein haal. Mijzelf een beetje kennende bruist het na dit reisje weer flink in mijn bovenkamer!
Self-care: trend en remedie
Samengevat komt het er op neer dat een boel self-care me ontzettend heeft geholpen. Mega hype woord, want je kunt je Instagramfeed niet openen zonder de term minstens drie keer tegen te komen. Toch is het iets wat ik aanmoedig, want ik zie zoveel jonge ondernemers worstelen met balans. Mensen die net zo streng voor zichzelf zijn als ik altijd voor mijzelf was. Dat bracht me jarenlang ver en veel, alleen wel in permanente overlevingsmodus. Dat is voor niemand goed.
Waar ik heen wil: tot 31 mei lees je hier tips van mij rond self-care. Vanaf juni gaat Your Ambassadrice weer verder waar het goed in is. Luxe reizen, lifestyle, restaurants, hotels, hotspots, fashion – en duurzaamheid. Niet alleen van mijn hand, maar ook van Your Ambassadrice contributors.
Rest mij niets dan jullie te danken: voor jullie geduld, voor het regelmatig opzoeken van de website – waar nog steeds ruim 50.000 bezoekers per maand hun weg naartoe weten. Naast self-care is dat wellicht de beste motivatie. Your Ambassadrice is inmiddels het meest consistente in mijn leven en jullie loyaliteit laat zien dat het zonde is om dat op te geven. Uit de grond van mijn hart: dank jullie!
- Uber lanceert Uber Safari - 30/09/2024
- Zo mooi woont Camille Razat (Emily in Paris) - 29/09/2024
- Uber update: boat cruisen door Parijs en Flying Blue miles sparen - 16/07/2024
