Zes jaar geleden overleed je, opa. Vijf verjaardagen vier ik al zonder jou. Vandaag vier ik met familie mijn 31e verjaardag. Op jouw sterfdag. Oma is er niet. Maar je zou het begrijpen als ze wel een taartje mee was komen eten. Want afgelopen jaar kreeg ik weer zoveel levenslessen. Harde soms. En nog iedere keer vraag ik me dan af, wat voor scherp advies je me dan had gegeven. Zie ik voor me hoe je me met een serieuze blik aankijkt, een schouderklopje geeft. Er iets luchtigs van probeert te maken, hoe ernstig het ook is. Met humor kom je ver.
Er zijn nog zoveel momenten waarop je wordt gemist. Waar je bij wordt gewenst. Dat je af en toe bij iedereen langs kon gaan, op leuke en minder leuke momenten. Je goedkeuring kon geven. Met een tevreden gezicht om je heen kon kijken, genieten van iedereen om je heen.
Toch ben je er in kleine dingen. In gedachten en herinneringen. In vlinders die op me neer dalen. In zonnestralen.
Van iedereen heb ik een plant gevraagd, het idee om een levend iets van iedereen bij me in de buurt te hebben voelt goed. Ik moet er voor zorgen, zoals zij voor mij doen. Sommige dingen zijn onverwoestbaar, waaronder familie. Ook als je even niet met elkaar op één lijn zit. Of er niet meer in levende lijve bent. Want zes jaar later ben je nog steeds in ons leven. Anders, dat wel. Maar niet vergeten.
Dag opa. Laat je vandaag nog wat van je zien?
