Zeven jaar geleden is het alweer dat je overleed. Wat vliegt de tijd! En ik moet heel eerlijk iets bekennen. Dit schrijven zonder alleen in clichés te vallen, wordt steeds lastiger. Het voelt zo makkelijk om alle momenten die je gemist hebt de revue te laten passeren. Het gemis wordt niet minder, de herinnering ook zeker niet. Maar de woorden ervoor vinden? Het is langzaamaan steeds gewoner dat je er niet bent. En dat maakt het misschien wel het moeilijkst.
Je reist nog steeds mee en af en toe komen we elkaar tegen, al zeven jaar. In de vorm van een vlinder, de zon of een onverklaarbaar natuurverschijnsel. Ook daar kan ik nooit de woorden voor vinden, het is. En het is goed zo. Klim je weer op mijn schouder als ik donderdag naar India vertrek?
