En toen was ik weer thuis. Na de laatste maaltijd onaangeraakt terug te hebben gestuurd. Na de laatste behandeling. Met een afspraak voor een poliklinische afspraak en mijn arts op het hart te hebben gedrukt dat ik me niet weer gezond laat opnemen. Met mijn koffertje wat om 9uur al ingepakt klaar stond, te wachten op het grote ontslagmoment.
Weer lekker in m’n eigen stulp. Waar alles mag en niet moet, zonder vervelende ritmes en vaste tijden. Ritme en regelmaat lap ik de komende week heerlijk aan mijn laars. Ga lekker doen waar ik zin in heb, wanneer ik er zin in heb. En heel hard de afgelopen week in halen, want ik heb het gevoel alsof ik een maand op een andere planeet heb gezeten. Storm? Niets van gemerkt. Koud? Dat was het binnen ook. Weer normaal en lekker eten, weg met die gekookte aardappelen en overkookte verlepte groente, toetjes vol E’s en rochelende ziekenhuismaten.
Lekker op m’n eigen bank. Wasje draait en ik lig lekker met een kopje thee op de bank. Met een kat. Want die heeft me gemist en ik was bijna vergeten hoe fijn zo’n warm beest op je schoot aanvoelt. Weer eens wat anders dan m’n macbook. Het is me de afgelopen week wel vaker gevraagd, hoe ik de tijd doorkwam. En vooral hoe ze dat vroeger deden zonder internet en telefoon. Goede vraag. De vorige keren dat ik in het ziekenhuis lag had ik geen behoefte aan tv, laptop en telefoon.
Nu thuis even een klein slaapje om m’n eigen bank. En ook dit voelt weer even onwennig. Zomaar doen wat ik wil in m’n eigen huis. En niemand om me heen. Fijn, zo’n momentje voor mezelf.
En dit ga ik zeker niet missen:
