Het voorjaar is weer in aantocht. Vorige weekend in Parijs mogen genieten van het eerste waterige voorjaarszonnetje. Het lijkt alsof het daar altijd mooi weer is. Of ik romantiseer alles betreffende ‘mijn’ Parijs. Hele goede optie zelfs.
Het slechte nieuws over opa hoorde ik, toen ik in het zonnetje zat, omringd door een hoop stadsmusjes en brutale meeuwen. Donderdag werd ik voor het eerst wakker door het enthousiaste gefluit van vogels en gister was er het zonnetje wat me wekte.
Kleine dingen waaruit de komt van het voorjaar af te leiden zijn. Krolse katten, groene puntjes uit de plantenbak waar over een poosje de tulpen en hyacinten weer omhoog komen.
Het zijn die kleine dingen waar je zo ontzettend van kan genieten, waar nu hoop uit te halen is. Tegelijk is het raar, dat alles maar door gaat als jij gehuld bent in een waas van verdriet.
Die kleine dingen kunnen me flierefluitend door de stad laten zwalken, genietend van de zon, mensen op straat, grappige tafereeltjes en andere leuke straatbeelden.
Ik ben een flierefluiter. Dacht ik eerder dat ik niets liever wilde dan een stabiel thuis, word ik nu steeds onrustiger. Gelukkig wordt mijn reislust uitstekend gevoed door mijn werk en vertrek ik morgen naar Spanje. Na het zien van de weersvoorspellingen, pak ik flierefluitend mijn koffer.
Het leven gaat door. Ik moet weer door. Wat niet wil zeggen dat ik wegvlucht, mijn verdriet wegstop. Nee, de kleine, onverwachte herinneringen maken juist dat je weer door kan. Iedere keer zie ik weer voor me hoe opa ergens binnen kwam en verschijnt er een grijns op m’n gezicht. Z’n handen diep in z’n zakken, z’n opa pet, wenkbrauwen opgetrokken en serieuze blik, broedend op een leuke binnenkomer of slechte grap. De herinneringen blijven, ook al blijft ‘zijn’ stoel leeg.
