Stiekem wist ik het al heel lang, maar nu het niet meer onbeperkt kan, merk ik pas hoe erg eigenlijk: ik ben een foodaddict. Wil je mij blij maken, dan doe je mee een groot plezier met een goede lunch of lekker diner. Het liefst van minstens 4 gangen, en de keuze tussen zoet dessert of kaasplateau is vaak de lastigste.
Sinds november ben ik op een streng dieet gezet en ik hoef me dan ook niet druk te maken over feestkilootjes of decemberpondjes. Ik heb nog geen pepernoot gehad, de kerstkransen zullen aan mijn neus voorbij gaan en ook de appelflappen zal ik dit jaar moeten laten staan. Nooit had ik gedacht dat dit me zo zwaar zou vallen. Niet eens zozeer de slechte dingen, maar gewoon kunnen eten zonder erbij na te hoeven denken. Ik denk in ingrediënten in plaats van in lekkere combinaties.
Hoewel ik de eerste paar dagen, twee weken zelfs, merkte dat mijn lichaam erg moest wennen aan het gebrek aan suiker, lijkt mijn lichaam daar nu geen last meer van te hebben. Ik heb er niet eens veel trek in. Mijn energieverdeling lijkt veel constanter, want het voedsel wat ik wel mag geeft langer energie af. Geen korte energiestootjes of appelflauwtes meer. Wel lijkt mijn trek nog steeds nauwelijks te stillen.
Steeds vaker irriteer ik me aan de ingrediënten van producten, want overal zit suiker in. Zelfs in kipfilet van de supermarkt zit dextrose of een of andere stroop. Niets lijkt meer natuurlijk of vers, zelfs niet als je denkt dat te kopen. Dat geeft mijn restricities ook weer de nodige uitdaging, net als het kerstmenu voor komende feestdagen. Waarom eten wij zo gemaakt, was dan vroeger echt alles puur?
Het dieet werpt in ieder geval eindelijk vruchten af, al heeft het ook weer tot gevolg dat mijn ijzergehalte schrikbarend laag was. Dus zijn zuivel en andere vleessoorten weer toegevoegd, zij het met mate. Tomaten blijven uit den boze, want samen met sla, spinazie en komkommer is dat de meest vervuilde groentesoort die je kan eten. Witvis mag, maar pangasiusfilet kun je beter laten staan, tenzij je behoefte hebt aan een dosis vervuiling in je lichaam. Dat zuurdesembrood komt me echt de neus uit, de structuur doet me denken aan niet afgebakken brood, maar het is o zo gezond (wat merkbaar is, want een opgeblazen gevoel na het eten heb ik al tijden niet meer gehad). Aardappelpuree uit een pakje is toch echt de lekkerste heb ik inmiddels ontdekt. Volkoren pasta is niet weg te krijgen zonder tomatensaus of ketchup en zilvervliesrijst heb ik nog niet eens geprobeerd. Ik kijk ineens uit naar Hollandse combinaties, stamppotjes of doorgebakken wild en entrecote. De grootste keukenfout die je kan maken, maar rood vlees is en blijft uit den boze.Net als paddestoelen, rood fruit, onbewerkte kazen en voorlopig ook nog alles met… jawel, suiker.
Er zal ongetwijfeld gevochten gaan worden om ‘mijn’ biefstukjes tijdens ons jaarlijke kerstgourmet festijn bij mijn ouders thuis. Maar mijn food addiction gaat inmiddels zover dat ik kan genieten van een biefstukje a la kauwgom, dus helaas… Over de rest van mijn maaltijd lig ik nu al een paar dagen te piekeren.
Dit jaar dus geen proefavonden bij de AH aflopen, niet teveel eten en niet jolig van de wijn aan tafel. Maar dat ga ik goedmaken met een toetjesdiner in Amsterdam als mijn dieet eindelijk over is, macarons eten in Parijs en me weer te goed doen aan heel veel chocoladecroissants en sappige entrecotes in Barcelona.
Smakelijke kerst allemaal!
- Editorial: een -bijna- virusveilige wereld - 04/01/2022
- Editorial: doen is leven - 25/10/2021
- De Witte’s Wereld #3 - 30/09/2021
