Alsof er continue een vlek op de lens zit. Een druppel, waardoor je beeld dubbel ziet. Vooral op afstand heb ik er last van.
Een half jaar geleden zou het probleem verholpen moeten zijn: cillindertje in een nieuwe bril en huub-huub-barbatruuk, weg met het dubbelzien. Helaas dachten mijn ogen daar anders over en begonnen de problemen alleen maar erger te worden.
Alle mogelijke oogonderzoeken werden op mijn blauwe kijkers toegepast, op zoek naar de oorzaak. De oogarts was radeloos na alle positieve uitslagen, enige zichtbare afwijking was een ontsteking die tegen littekenweefsel aan zat. Maar die zat er nog niet zo lang.
Vandaag mocht ik weer door de medische molen. Luchtballonnetjes kijken, lampje volgen, letters en cijfers lezen en bij ieder glaasje wat me voor werd gezet maar roepen of het zo ‘beter wordt of wordt het zo slechter’. Toen ik aangaf dat mijn bril meer op een sterke magneet lijkt die probeert mijn oog eruit te trekken, snapte ze dat dat cilinder niet op deze manier zou werken, ook al heb ik die volgens de metingen wel echt nodig om beter te kunnen zien.
Opeens leek daar het euvel: mijn hersenen laten zich niet door zoiets kunstmatigs als een bril foppen. Dus mag ik volgende week een nieuwe high-tech lens komen testen. Proefkonijn spelen. Ik doe het graag, als ik straks weer scherp kan stellen en in- en uit kan zoomen op de plaatjes die in mijn ogen worden geprojecteerd.
Soms wou ik wel eens dat mijn ogen net zo makkelijk te vervangen waren als de lens voor je camera. Even beetje draaien en wrikken en klaar. Een contactlens is er niets bij. We zullen het volgende week meemaken…
