Sinds een paar weekjes hebben we een nieuwe laptop. Altijd leuk, zo’n nieuwe gadget, maar het blijft vervelend om al je gegevens over te moeten zetten. Wel meteen een excuus om de boel eens even goed te sorteren. Speciaal een externe harde schijf voor gekocht, meteen een goede back-up.
Inmiddels zijn de foto’s uitgezocht, en heb ik gister tijdens een SOG-momentje de muziekcollectie overgezet. Lang leve de Shuffle in iTunes, want ik ging als een speer, toen er heuse ‘gouwe ouwe hits’ afgespeeld werden, waarvan ik niet eens meer wist dat ik ze op de vorige laptop had staan. Heerlijk heb ik meegezongen met La Bouche, DJ Paul Elstak en Ace of Base. Droomde ik even weg bij Children van Robert Miles, stond ik even stil bij wat muziek met diepere betekenis voor mij, en danste de kamer door op Gigi d’Agostino.
Grappig om weer dingen te herinneren uit die tijd, bij sommige nummers zie ik mezelf weer zitten, op mijn oude kamertje op zaterdagmiddag, met mijn cassetterecorder de MegaTop 100 opnemend en ondertussen meezingend. Heerlijk vond ik dat. Of mijn eerste ‘disco-feestje’ toen we in groep 8 op zaterdagavond naar de SOOS gingen. Wat voelde ik me toen groot! Ik weet zelfs nog wat ik aan had die avond, hoe de jongens heetten die we daar ontmoetten en wat we dronken!
Muziek doet zoveel met je, ik kan niet zonder! Eigenlijk staat hier altijd wel de radio, een iPod of iTunes aan, wat we ook doen. We spelen samen met regelmaat ‘Raad je plaatje’, leuk in de auto of op de bank met wat drankjes. Dankzij Shazam kunnen we checken wie er gelijk had, maar meestal gaat die eer aan mij voorbij. Lief is een wandelende jukebox, inlusief jaartallen. Ook hij kan uitvoerig vertellen wanneer hij een bepaald nummer voor het eerst hoorde o.i.d, erg leuk.
Mijn muzieksmaak is erg breed, vaak hangt het van mijn stemming af wat ik luister. Als ik gewoon wat simpel werk doe, staat vaak alles op shuffle, schijnt de zon dan doet Lady Gaga het hier de laatste tijd goed, maar met de plensbuien van vandaag trek ik me liever terug op de bank, met een boek, kop thee en het leed dat Damien Rice heet op de achtergrond. Die laatste mag echter alleen als lief niet thuis is, hij hoort nog liever onze katten onophoudelijk jammeren, dan de stem van deze beste man. Tja, smaken verschillen. Metallica en ACDC hoeft hij ook niet te draaien waar ik bij ben.
Voor ik de trein ga halen, maak ik nog even een dansje terwijl ik meezing met ‘Why tell me why’ van Anita Meyer. Heerlijk om dan met een stofdoek door de kamer te zwieren!
Lekker fout; Goud van Oud
