Soms krijg je van het leven zelf, de deksel op je neus. Een pijnlijk, maar uiteindelijk vaak heel leerzaam moment.
Broer is inmiddels bijna twee weken weg, en probeert mij per e-mail een beetje op de hoogte te houden van zijn verblijf daar. Inmiddels is hij aan het werk in de cocktailbar in Samos-stad, heeft hij zijn draai gevonden en gelukkig naast het werk genoeg tijd om goed na te denken.
Een harde leerschool, vooral zo’n eerste week, als je helemaal op jezelf bent aangewezen. Zeker voor hem, want alleen zijn is nooit zijn specialiteit geweest. Sterker nog, dat kan hij niet. In tegenstelling tot mij en m’n zusje. Op zaterdagmiddag zat ik het liefst alleen op mijn kamer, Top 40 luisteren, beetje tekenen en schilderen, wat lezen, dutten of tutten. Vooral toen ik begon met werken op zaterdagavond, waren die middagen me heilig.
Nog steeds heb ik er geen problemen mee om ‘het rijk’ voor mezelf te hebben. Lief kan er minder goed tegen, maar begint te wennen. Als ik er nu een avondje niet ben, stapt hij op z’n fietsje, fietst ruim anderhalf á twee uur, en is kapot als hij thuiskomt. Prima afleiding dus.
Voor mijn gevoel proberen mensen die niet alleen kunnen zijn de confrontatie met zichzelf uit de weg te gaan. Misschien zie ik dat helemaal verkeerd, maar als ik alleen ben kan ik soms heerlijk mezelf, mijn leventje en alles wat daarmee te maken heeft, overpeinzen. Met sommige dingen aan mezelf ben ik meer tevreden dan met andere, kwestie van aan werken of accepteren en weer doorgaan. Op sommige momenten kom je tot heel heldere inzichten, soms kom je ook geen steek verder. In dat laatste geval vind ik het fijn om me gewoon lekker terug te trekken, muziekje op, kopje thee, lekker boekje en even toegeven aan een moment voor jezelf.
Eigenlijk las ik dat soort momenten al jaren voor mezelf in. In Grun ging ik niet met vriendinnen de vrouwenseries kijken. Ik zorgde dat ik gedoucht was, kop thee, chocola en telefoon in de aanslag, maskertje op, en bellen met vriendinnetje Dee. Althans, in de goede tijden van SatC. In de reclames gauw bijkletsen over wat er gebeurt was in de serie en in onze real life soaps, om weer zwijgzaam verder te kijken.
Ik hoop dat broer daar leert om samen met zichzelf te zijn, zichzelf te accepteren en eigen doelen kan ontwikkelen. Hoe hard de levensschool soms ook kan zijn. Soms is het beter om je verstand te volgen, soms kun je beter je hart najagen. Meestal wordt je subtiel het juiste pad in gezogen door intuïtie, maar daar moet je wel op af durven gaan…
En vanaf vandaag ben ik een weekje ‘enigskind’ aangezien zuslief de bloemetjes in Frankrijk gaat buiten zetten. Lieve zus, geniet er van, heb je verdiend! (Slaat gewoon de eerste Donderdag Meppeldag over, zonder zus is er niks an)