Wie heeft het niet gehad. Hartenzeer. Om een niet beantwoorde liefde, om het moeten missen van een geliefde, omdat je niet je hart durft te volgen, er kunnen zoveel oorzaken zijn.
Die momenten van hartenzeer zijn verschrikkelijk. Je loopt met je ziel onder je arm, alle liedjes lijken ineens treurig en betrekking te hebben op jou. Je voelt je alsof je gefaald hebt, naar jezelf, naar anderen. Niets smaakt, niets lukt en het liefst trek je je terug met je hoofd onder de dekens, foto’s kijkend van ’toen’. Het klinkt al miserabel als ik het zo opschrijf, kun je nagaan hoe verschrikkelijk het voelt.
We volgen allemaal het liefst ons hart. Al is het soms verstandiger om je hoofd, je verstand te volgen. Dat is minder leuk, maar liefde, dood en ziekte laten zich niet sturen. Daar kan je geen grip op hebben. Je kunt niet afdwingen dat iemand je ineens leuk vindt, je verliefdheid blokkeren omdat het niet kan/mag/wederzijds is, iemand die ernstig ziek is ineens beter wordt of iemand die er niet meer is ineens terug komt. Was het maar zo simpel.
Toch moet je je hart blijven volgen, ondanks de kleine breukjes die soms ontstaan. Dat hoort bij het volwassen worden en groeien, schijnt. Lief hebben is lef hebben. Als je daar niet meer voor open staat, zullen je dromen nooit werkelijkheid worden. En leven in een droomwerkelijkheid wil je zeker niet, heb ik gister gezien tijdens de film Inception.
Weer een wakker-schud momentje op deze grauwe maandag, kleine levensles en hopelijk een stukje heling voor iedereen met hartenzeer. Wees verstandig, blijf altijd geloven!
