Herfsttaferelen

Men neme een mooie zonnige vrije zaterdag, een lekker windje en warme kleding en trekt er heerlijk op uit richting Hollandse kust. Zo kwam ik vandaag de dag door, ruim twee uur met de neus in de frisse zeewind.

Helemaal in m’n element ben ik dan, met de wind door m’n haren (expres los), lopend door het afwisselend harde of mulle zand, kijkend naar de golven en lachend om de wilde honden. Op zomerdagen vind ik het strand leuk, maar in de herfst en de winter is het dé manier om me even op te laden. Gedachten laten varen, straffe wind in je gezicht en even denken aan helemaal niets.

Uiteraard even bijkomen met een warme chocolademelk mét slagroom of een lekker glas rode wijn en vervolgens weer met rode wangen de auto in terug. Want helaas wonen we niet dicht bij het strand, kunnen we er niet de zondag beginnen met hardlopen of fietsen, of na een lange dag even een uurtje zonsondergang kijken om tot rust te komen.

Maar daar gaat verandering in komen. Als we Meppel gaan verlaten, wat nog even op zich laat wachten, maar zeker in de planning staat, dan willen we dicht(er)bij zee. Ongetwijfeld dat er nu een hond moet komen, aangezien lief sinds kort in de hondenbusiness werkt, en een labrador kan zich uitstekend uitleven op het strand.

Leuk om plannen te maken, vooruit te kijken en toch tot de conclusie komen dat we het nu ook niet zo slecht voor elkaar hebben. Dit gaan we gewoon vaker doen, terug naar de kust.

Nu moe maar voldaan lekker slapen. De natuur heeft haar werk gedaan.