Behalve een handjevol Parijs liefhebbers snappen maar weinig waarom ik zo graag in Parijs ben, laat staan er zou willen wonen. Iedereen noemt de Fransen kil, afstandelijk en denken dat ze je niet serieus nemen als je hun taal niet vloeiend spreekt. New York, Londen, Singapore, dat snapt iedereen ondanks de cultuurverschillen. Na bijna 3 weken in de stad is mijn mening nog steeds hetzelfde, ik zou het liefst hier blijven. Ik laat je graag het andere gezicht van Parijs zien.
Façade
Achter al die prachtige gebouwen schuilen veel façades. Parijzenaren zijn erg goed in doen alsof en gebruiken de buitenkant graag als afleiding. Zo zien ze er altijd mooi en toegankelijk uit, lekker ‘je ne sais quoi’, maar ondertussen is het zeker wel doordacht. Voelen ze zich slecht, doen ze extra hun best op hun uiterlijk. En waarom wij denken dat ze onaardig en ontoegankelijk zijn, is vanwege hun ijdelheid. Ze schamen zich voor hun Engelse uitspraak, het accent en ietwat beperkte woordenschat. Soms begrijpelijk, maar zeker in vergelijking met Spanjaarden hebben ze een streepje voor. Hetzelfde geldt voor mannen: toegankelijk, maar hard to get. Zo sta je een beetje in de supermarkt te flirten, op het terras te kletsen en 10 minuten later laten ze je zonder naam of telefoonnummer zitten. Het was leuk je te ontmoeten en als het zo moet zijn, komen we elkaar ergens anders wel weer tegen. Voor het stoplicht bijvoorbeeld…
Dit uitzicht en een steeds opdoemende Eiffeltoren, ik kan me niet voorstellen dat je hier ooit aan kunt wennen!
Toenadering
Toch zijn ze niet bang om toenadering te zoeken. In de afgelopen weken heb ik veel mensen ontmoet en gesproken, allemaal erg welwillend en behulpzaam. Ze vinden het interessant dat iemand interesse toont in hun land, woonplaats, taal en cultuur. Ik kreeg de tip om het boek Sixty Million Frenchmen can’t be wrong – Why we love France but not the French te lezen. Een hele goede tip want daarbij worden de vele gezichten van de Fransen uitgelegd, waar bepaald gedrag vandaan komt en waarom ze soms zo gesloten overkomen. Niet alles is leuk, zo had ik vanmiddag een afspraak staan om training te geven, die last minute per e-mail wordt gecancelled. Ook dat is Frans. Toch blijven ze me op veel momenten verrassen. Als je op een druilerige zondagmiddag met 2 vriendinnetjes na een lange brunch toch echt de regen door moet zonder paraplu. En de ober aan komt zetten met een exemplaar, achtergelaten door een klant. Toch galant! Ze zoeken genoeg toenadering, doen echt hun best, maar veel mensen willen dat niet zien. Omdat ze zelf 0 Frans spreken is het inderdaad lastig. Ik merk dat overal waar je komt, het werkt als je laat zien dat je moeite doet. Dus wat lokale taal probeert te stamelen. Dat opent voor mij deuren. Ik vind het heerlijk dat ik sommige dagen alleen maar Frans spreek en in het Frans wordt aangesproken, zodra ik de deur uit ga.
[adsense]
Un Jardin sur le Toit – mijn ‘signature perfume’
Alles mag
Wat ik in Parijs het fijnste vind? Alles mag. Als je hier met een dure designer tas wilt lopen, lekker doen. Als je je eens helemaal wilt laten gaan op eet gebied, dan ga je uren genieten van een fruits du mer schotel met champagne. Je liever terug trekken in je eentje in een bioscoop? Niemand kijkt er van op. Iedereen laat elkaar in z’n waarde. Het enige wat je altijd en overal over moet hebben, is een mening. Om mee te discussiëren, niet om wat je er nou echt over denkt. Het gevoel dat ik ergens tussen pas zonder op te vallen, dat is wat me hier thuis laat voelen. Zolang je maar hard werkt, weet wat er speelt en een beetje op de hoogte bent van de Franse economie, politiek en laatste films en mode, mag hier alles. Mode is hier minder oppervlakkig, het is hier een leefstijl, waarmee je op jongere leeftijd je eigen stijl leert maken. Soms mag er ook iets niet. Zo vonden ze het bij café Petite asociaal dat ik in m’n eentje aan een tafel ging zitten met muziek aan en m’n iPad in de hand om te lezen. Eerst vond ik het belachelijk, maar ze probeerden mij bij hun gesprekken te betrekken. Toevallig bleek er onder het gezelschap een journalist van Le Monde te zitten, die vertelde dat in je eentje met een krantje koffie doen op een terras ook een uitnodiging is voor sociaal contact. Terwijl we in Nederland dan juist met rust gelaten willen worden, maak je je in Parijs juist aanspreekbaar. Het was me inderdaad al opgevallen dat er vaker gesprekken tussen oudere vrouwtjes en jonge mannen over het terras gingen, terwijl ze allebei met een krantje, kop koffie en sigaret aan een eigen tafel zaten.
Hoezo zijn de Fransen niet aardig? In ieder geval respectvol naar de doden…
Ik probeer van alle Parijs momenten maximaal te genieten en hoewel ik weet dat ‘happiness best shared’ is, merk ik dat ik wat minder de behoefte heb om meteen alles te delen. Ik wil graag eerst snappen waarom ik hier zo goed kan aarden, bedenken wat ik daarmee kan en zorgen dat ik in de toekomst vaker hier kan zijn. Vandaar dat het hier wat stiller is dan normaal. Paris can’t wait!
Tijd om weer op m’n fietsje te springen, door Le Marais te sjeezen en met dit heerlijke nummer mij alles wat Parijs te bieden heeft laten overkomen!
- Uber update: boat cruisen door Parijs en Flying Blue miles sparen - 16/07/2024
- World’s 50 Best Restaurants 2024 - 06/06/2024
- Weekendtips week 22: BITE, veel eten en een vleugje kunst - 30/05/2024
