Het is wel een beetje raar

25 jaar. Gisteren werd ik een kwart eeuw oud. Jaren geleden dacht ik dat je volwassen leven dan pas echt zou beginnen. Werkend, gesettled en klaar voor deel 2.

Mijn verjaardag werd geweldig ingeluid, maar de dag zelf was weinig feestelijk. Dit jaar geen tompoucen en bezoek van opa, maar hem opzoeken in het ziekenhuis.

Hoe dubbel voelt een verjaardag als je je zorgen maakt om iemand die zo ziek is. Leven en dood, geluk en ongeluk liggen zo dicht naast elkaar, werd zo pijnlijk duidelijk.

Nog steeds kunnen we alleen afwachten, op bezoek gaan en hopen. Het grote 25-feest blijft voorlopig uit. Er zijn belangrijkere dingen in het leven. Duimen om een wonder bijvoorbeeld.