We kwamen van 70m2, nu is dat mijn huiskamer. Het mini tuintje tussen de hoge gebouwen in Amsterdam is nu een tuin geworden met plateaus die mijn huis volledig omringt. De schattige Fiat 500 heeft plaatsgemaakt voor 2 enorme SUV’s waarmee ik elke dag in de file sta want dat is gewoon hier. En links rij en schakel, ook even wennen. Mijn personeelsbestand is omhoog gegaan van 0 naar 7.
Van hectisch Amsterdam naar personeel en waar is de ANWB als je die nodig hebt?!
Waar ik 2 maanden geleden nog moest haasten tussen kind naar het kinderdagverblijf, afspraken op werk, boodschappen doen etc manage ik nu mensen waaraan ik vrijwel alles aan kan delegeren. Dat klinkt allemaal luxe maar is ook wel heel erg wennen en op een ander niveau hard werken. Je bent nooit meer echt alleen thuis, er is altijd een guard zodat ik mijn eigen poort niet open hoef te doen (…en om inbraken/overvallen te voorkomen, want, je zou hem moeten zien…). De meeste van deze mensen komen lopend uit de dichtstbijzijnde slum die op nog geen 50 meter afstand van mijn huis ligt. Als ik voorbij mijn gate en guard ga, loop ik de straat uit waarna ik wederom op een gate en 2 guards stuit. Daar eenmaal doorheen ligt Kangemi, een kleinere sloppenwijk van Nairobi en zeker niet zo groot als de 3de grootste sloppenwijk ter wereld; Kibera (Nubisch voor bos of jungle).
De meeste mensen die dus in mijn tuin werken, mijn kind verzorgen, de hele dag bij mijn poort staan en mijn plee schrobben wonen dus op nog geen 50 meter afstand in een klein golfplaten hutje met een hele familie. Het is dus voor mij niet alleen complete luxe (don’t get me wrong, I enjoy it mucho) maar het is ook sociaal gezien verantwoord om zoveel mogelijk mensen aan het werk te houden. Als mijn schoonmaakster inkomen heeft kan ze de boarding school van haar dochter betalen zodat ze niet in de slum hoeft te wonen en een goede opleiding krijgt. God blessed mij dan ook elke dag meerder malen volgens mijn schoonmaakster. Want gelovig zijn is nog enorm hip hier.
Het leven in Nairobi: andere prioriteiten
De verschillen zijn gigantisch en ik word er zo nu en dan behoorlijk ongemakkelijk van. Iets waar je je in Nederland echt nooit druk om maakt is hier aan de orde van de dag en ook extreem zichtbaar. Het is hoe het is en ik ga het niet veranderen in mijn eentje. Wat ik wel kan doen is onder andere goed zorgen voor de mensen en zorgen dat ze een zorgverzekering hebben.
Inmiddels is Freya ook helemaal gewend hier, ze vindt het fantastisch om lekker buiten te zijn en vogels en andere dieren te bekijken. Ze geniet van al het nieuwe fruit zoals tree tomato, passievrucht en mango’s die wel smaak hebben. Ze hoeft nog niet naar school en daarom organiseren moeders in de buurt zogenaamde playdates. Elke dag van de week is er een andere waar meestal dezelfde kinderen samen komen om te spelen in iemands tuin. Er zijn heel weinig speeltuinen of veldjes dus dit is de beste en veiligste manier.
En hoe zit het verder met de veiligheid in Nairobi?
Qua veiligheid voel ik me prima, al kan ik ook momenten opnoemen dat ik denk ‘gaat dit wel goed?’.
Zoals eerder toen ik met onze nieuwe auto op de enige driebaanssnelweg stil kwam te staan. Er raasden auto’s met 100km per uur aan allebei de kanten voorbij en ik was in mijn eentje….. Überhaupt de auto bergop naar de kant krijgen kon ik niet alleen. Gelukkig, in Afrika ben je nooit alleen en kwamen er 4 mannen aangesneld die me gingen helpen. Toen ze hadden geholpen schrok ik toen ze allemaal rondom de auto gingen staan. Wat heel erg dom was van mij, is dat ik met een telefoon met 17% batterij op pad was gegaan. Ik moest 45 minuten rijden, wat door het verkeer langer dan een uur duurde. En ik kende de weg niet, laat staan de weg terug. Gelukkig had mijn vriendin een kaart gemaakt met daarop aanwijzingen hoe ik thuis moest komen. Ik had echter niet ingecalculeerd dat ik met pech langs de kant van de weg kwam te staan. De angst sloeg me direct om het hart. Een witte vrouw, alleen, aan het einde van de dag langs de kant van de weg zonder telefoon of geld.
Toen angst mij liet trillen dacht ik alleen maar, als ik ga paniekeren ga ik sowieso nat. Mijn vriendin was op weg met haar driver naar de winkel en had nog 1% batterij toen ze mijn noodoproep zag. Binnen 10 minuten was mijn reddende engel ter plaatse. Haar driver (wel een slimme gast) had wel nog batterij en belde een sleepbedrijf en de dichtstbijzijnde garage, die letterlijk 1 km van ons vandaan was maar dan in tegengestelde richting. Uiteraard probeerde het sleepbedrijf mij af te zetten door 5500 bob (=shilling) te vragen voor 5km slepen maar mijn vriendin onderhandelde wat en het werd 30 piek. Haar driver in mijn auto, ik met haar naar de ATM want we hadden nog steeds geen knaken. Aangekomen bij de garage met inmiddels geld stond met daar te barbecuen met, jawel, halve liters pils. Een GODSGESCHENK.
Daarna ben ik direct naar de winkel gerend om 4 powerbanks en 6 oplaadkabels te halen en heb ik het nummer van 3 sleepbedrijven en garages in mijn telefoon gezet. Ook heb ik de offline versie van de kaart van Nairobi op mijn telefoon opgeslagen en heb ik maximaal geld op mijn Mpesa (in Afrika is het wel mogelijk om met je telefoon te betalen voor zeg maar gerust alles) staan. Ik wilde avontuur… Ik krijg avontuur!
- Verkeer in Nairobi; ongekende chaos of strategisch rijden? - 21/07/2022
- Martine in Kenia: ‘Ga je dáár bevallen?’ - 07/01/2022
- Verhalen van ontsteltenis over COVID in Nederland - 02/11/2020
