Dat zei mijn tekenlerares op de middelbare school altijd. In die twee uurtjes per week trapte ze er bij niemand in. Het lokaal daar was groot genoeg om de hele klas uit elkaar te trekken en iedereen wat privé te geven. Ondertussen door het lokaal lopend om je werk te bekijken, aanwijzingen te geven en je vooral te motiveren.
Tekenen en schilderen was iets wat ik toen al graag in mijn vrije tijd deed. Op zaterdagmiddag in mijn kamer, onder het genot van de Mega Top 100. Mijn ouders hadden geen kind aan mij. Mijn tekentalent heb ik van mijn vader. Niet alleen kan hij technisch tekenen, ook geboortekaartjes en andere leuke kriebeltjes.
Mijn tekenlerares en ik waren dan ook dikke maten. Mijn eindcijfer was een 9. Maar na de middelbare school heb ik eigenlijk geen potlood of penseel meer vast gehouden. Tot onlangs. Ik vond tijdens een woeste opruimaanval een map met mijn tekeningen weer. Keek bij mijn ouders thuis (op zolder) nog eens naar mijn schilderwerk. En concludeerde dat ik het gewoon weer moest proberen.

'Tekenwonder' Bob Ross
Ik heb dus weer wat spulletjes gekocht. Wat schetsen gemaakt. Zo af en toe pak ik mijn schetsblok. Eigenlijk wil ik liever het schilderen weer oppikken, maar een ezel neemt meteen zoveel ruimte in beslag. Regelmatig sta ik stil voor de etalage van de winkel aan de gracht hier vlakbij. Gespecialiseerd in teken- en schildermateriaal. Dan zie ik mezelf weer druk in de weer in dat tekenlokaal of op mijn vroegere kamertje.
Vandaag ga ik een tafelezel en wat doeken halen. Morgen na mijn theorie-examen heb ik een middagje kliederen gepland. Want als ik mezelf er niet wat meer tijd voor gun, laat ik het versloffen. En stiekem durf ik hardop te zeggen dat dat best zonde zou zijn.
Gelukkig staan er vele filmpjes van grote vriend Bob Ross op YouTube, voor de motivatie. Heb ik al verschillende sites ontdekt met nog wat extra tips en tricks. Ik zet lekker m’n iPhone in z’n sounddock, volume op maximaal en dwing mezelf om iets moois te maken. Ik heb nog wel een leeg plekje aan de muur op de overloop. Veel persoonlijkere ‘kunst’ kun je niet krijgen…