Travel

KEVBDD zonder tranen

Eerder schreef ik al over de film, na het zien van de trailer. Toen schreef ik al dat ik enigszins sceptisch was, bang dat de film het boek geen recht zou doen. Bang dat de beelden die ik er zelf bij had gevormd, niet overeen zouden komen. Bij het boek heb ik tranen met tuiten gehuild, alle 6 de keren dat ik het las. Ja, 6x! De Weduwnaar was voor mij een ontzettende teleurstelling, waar ik nog dagen verbaasd om rond heb gelopen.

Inmiddels heb ik me door de trailer laten overhalen. Maar na een kwartier kijken had ik al spijt. De details die mij zoveel deden, waren weg. Logisch, want een boek letterlijk verfilmen kan niet. Maar door die details was het boek voor mij zo ontroerend en treffend. Het tempo viel me ontzettend tegen, maar op het moment dat de kanker terug is gekomen gaat het ineens in sneltreinvaart. Dat doet het einde van Carmen tekort, dat doet het boek tekort. Natuurlijk moest ik wel een keer slikken toen Luna afscheid van haar moeder nam, maar ik heb geen enkele traan gelaten. Er waren zelfs momenten dat de film aan mijn aandacht ontsnapte, dat ik om me heen keek naar de tranen en het gesnik van anderen.

Het is een soort Turks Fruit van deze tijd, veel heftige sex, weinig diepgang ondanks de ernst van het verhaal. De manier van filmen en de muziek waren echter wel de moeite waard. Ook de casting vond ik goed, Frank was een overtuigende Frank maar had een veel grotere rol mogen hebben, wat ook geldt voor Roos. Maar Roos is blond, dus was zij voor mij minder geloofwaardig.

Als je het boek niet hebt gelezen is de film een absolute aanrader. Aangrijpend, zeker als je iemand kende met (borst)kanker. Maar als je het boek gelezen hebt en vooral moest huilen om de kleine dingen, afgezien van het verschrikkelijke oneerlijke lot van Carmen, zou ik gewoon lekker het boek nog eens lezen. Met de soundtrack van het boek of van de film op de achtergrond, een doos tissues in de aanslag en in alle privé. Nogmaals hulde voor Kluun en zijn niet te overtreffen prachtige boek. Ook een applausje voor Reinout Oerlemans voor het feit dat hij het aan durfde. Een bescheiden applausje voor de cast want het zijn geen eenvoudige rollen en ongetwijfeld hebben ze erg hun best gedaan om alle emoties zo echt mogelijk te laten overkomen.

Het is niet de bedoeling om de film nu af te kraken, dit is mijn bescheiden mening, mijn excuus voor het feit dat ik kennelijk geen hart heb, dat ik me niet heb mee laten slepen. Terwijl het boek me wel uren, zelfs dagen in haar greep kon houden. Ga heen en oordeel zelf, hopelijk delen jullie mijn mening en kan ik mijn uitblijvende tranen goed praten.

Komt Een Vrouw Bij De Dokter