Verkiezingstijd
Vorige week zat mijn stembewijs voor de verkiezingen op 12 september in de bus. Vorige week was het eerste officiele debat. Via Twitter volgde ik het langs de zijlijn. Om daar heel droevig van te worden. Ik heb kiespijn. Bij ieder debat en bij alle politieke uitingen kan ik de gedachte ‘moet dit Nederland land gaan reageren’ niet onderdrukken. De kieswijzers kunnen mij geen passend antwoord geven, de verhalen uit de media maken dat ik me schaam voor de politiek. Sommige partijen leven nog volop in het verleden, andere partijen zien de toekomst alles behalve rooskleurig in. De afgelopen week volg ik de verkiezingsbeslommeringen vooral via buitenlandse kanalen. In Barcelona had ik een discussie met vriendinnetje M., wat zich afvraagt waarom verkrachting wordt genoemd bij een politieke strijd. In Parijs sprak ik met vrienden over politiek, wereldwijd maar ook in Frankrijk en Nederland. Iedere keer kon ik concluderen dat de Nederlandse politiek over kleine pietlulligheden gaat, over details waardoor de grote lijnen steeds worden onderbroken. Geen enkele partij maakt het beter. Loze beloften, vage toezeggingen, onprofessionele beschuldigingen over en weer. Maar niemand die pleit voor verandering.
Blanco
Wat ik ga stemmen over 2 weken? Blanco. Ik weet het namelijk echt niet en stemmen op 1 partij voelt fout. Dat die optie er was, wist ik tot voor kort niet eens. De gedachte om helemaal niet te stemmen was zelfs al bij me opgekomen. Gelukkig kan ik met een blanco stem aangeven dat ik wel mee wil tellen, maar niet uit het huidige aanbod wil kiezen. Ik heb kiespijn. Wat kies jij?
