Klagen is zo makkelijk; trein vertraging, lange rij in de supermarkt, te koud, regen, wind etc. Als je er bij nadenkt is klagen een behoorlijk onderdeel van je conversaties. Best zonde.
In de Glamour van oktober had een redactrice volgens een Amerikaans principe 30 dagen niet geklaagd. Om eens te kijken wat voor effect het zou hebben. Ze stond er zelf ook versteld van, mensen reageerden steeds positiever op haar, ze vond haar werk leuker en voelde zich stukken lekkerder.
Normaal gesproken ben ik niet zo van dit soort dingen, maar ik weet van mezelf dat ik best makkelijk klaag. Dus heb ik besloten dat de komende 15 dagen eens lekker in te slikken. Van die vervelende neus die nog steeds dicht zit, tot slecht geslapen, gemiste trein en lange rij bij de kassa, ik ga het allemaal niet uitspreken en er zelfs positief over proberen te denken. Ik stel m’n geduld op de proef. Want waarom klagen we daar toch zoveel over? Het leven is toch te kort en te mooi om het te vullen met geklaag en gezeur?
Vanaf vandaag zet ik een ‘roze’ bril op en is alles alleen maar mooi. Misschien dat ik niet op ieder moment even oprecht vriendelijk kijk of lach, maar klagen zal ik in ieder geval niet. 9 van de 10 keer klagen we ook alleen maar over dingen waar je zelf toch geen invloed op hebt. Dan heeft het al helemaal geen zin. En klagen over dingen die je zelf in de hand hebt, kun je ook zelf voorkomen.
Vandaag begint gelukkig al goed met een prachtige ochtend. De weekendplannen zijn alleen maar leuk, dus het weekend moet niet zo’n probleem zijn. Stiekem ben ik erg nieuwsgierig of het me echt lukt, maar ook of het inderdaad effect heeft op mijn omgeving. Misschien is 15 dagen daarvoor te kort en besluit ik wel om het nog 15 dagen voort te zetten. Maar om wel realistisch te blijven, lijkt 15 dagen me eerst een goed streven. Zoveel zelfkennis heb ik, om te weten dat het me niet altijd mee zal vallen.
Maar ik wil niet bekend staan als klaagster of zeurzak. Dat heb ik helemaal zelf in de hand. Time for another life changing moment. Er zit een hele website achter die je kan steunen en advies geeft op momenten dat je het zwaar hebt. En het is niet eens Dr. Phil.
Ook op mijn blog wil ik het experiment voort zetten. Geen geklaag over de supermarkt en de Starbucks. Positivisme is mijn motto these days. Als nou iedereen, inclusies de NS nou een beetje meewerkt…
