Als je jong bent, wil je volwassen zijn, want dan mag je zoveel zelf bepalen. Als je 16 bent vind je jezelf heel wat, als je 18 bent weet jij het allerbeste hoe de wereld in elkaar steekt en op je 21ste denk je dat je al heel wat in je korte leventje hebt meegemaakt. Maar dan heb je nog een lange weg te gaan.
Ik zie het om mij heen bij bijvoorbeeld mijn zusje. Haar waarheid is de enige waarheid en o wee als je haar gelijk durft te weerspreken (die eigen mening en sterke wil is ook meteen haar handelskenmerk die haar verder zal laten komen). Of bij andere mensen die altijd kiezen voor de makkelijke weg, alleen maar kiezen voor leuke dingen en als iets dichterbij komt, serieuzer wordt, haken ze af. Waarom zou je je gevoel uitschakelen, niet naar je hart luisteren als je nu al weet dat dat consequenties gaat hebben? Ligt het aan mij, of is de generatie van na ’85 daadwerkelijk aan het ontsnappen voor grote mensen dingen, kijken ze niet vooruit en handelen ze alleen vanuit het nu? Durven ze niet volwassen te worden of stellen ze dat zo lang mogelijk uit?
Ik was al jong wat serieuzer, wist precies wat ik wilde en raakte van slag toen ik voor het eerst leerde dat het niet altijd gaat in het leven zoals jij zou willen. Daarmee ging ik de confrontatie aan, zoals ik geleerd heb van mijn ouders. Als je echt iets wilt en het lukt niet via weg A, kan je via omweg B en hard werken nog prima bereiken wat je wilt. Je moet alleen wel accepteren dat je van je route moet afwijken. En dat je het niet alleen kan doen. Soms heb je andere mensen gewoon nodig, als kruiwagen, als raadgever of gewoon als persoon die je stimuleert en motiveert. Zeker als je zelf eigenlijk geen motivatie hebt.
Het lijkt alsof de generatie na ’85 ook een andere betekenis heeft gegeven aan ‘mensen nodig hebben’. Dat interpreteren ze vaak als mensen gebruiken. Misbruiken. Ze spannen anderen voor hun karretjes, doen hun profijt ermee en vervolgens krijg je stank voor dank. Verwende, luie jonge mensen die het leven zien als een groot lolletje, slecht voor zichzelf en hun toekomst zorgen en door te doen alsof alles alleen maar leuk is, vooral zichzelf verloochenen. Juist door ouder te worden leer je gevoelens te herkennen en daar zou je wat mee moeten doen, in plaats van ze te verstoppen voor jezelf en anderen. Toegeven daaraan is een kracht en is niet altijd makkelijk. Daar moet je een beetje zelfverzekerd voor zijn. Daar moet je anderen voor vertrouwen en respecteren, omdat ze je alleen maar dingen willen leren.
Stel je open op, neem eens wat vaker dingen van anderen aan, die hebben het beste met je voor en durf eens lef te hebben en voor jezelf op te komen. Daarmee laat je zien dat je daadwerkelijk volwassen bent en zul je respect afdwingen. Door een gesprek aan te gaan kom je tot nieuwe inzichten waar je uiteindelijk beter van wordt en wat mooie dingen oplevert. Kom maar langs als je durft!
*Door zo’n instelling ben ik verder gekomen en ik hoop dat ik daar anderen mee kan motiveren. Niet bedoeld om mijzelf een veer in de r**t te steken.
