Cocooning

Leeg

Altijd heb ik mijn woordje klaar, moeiteloos rollen er hele zinnen uit mijn vingers als er iets getypt moet worden en zelden sta ik met mijn mond vol tanden.

Behalve vandaag. Of het de wekelijks terugkerende maandagdip is, gebrek aan inspiratie of gewoon omdat me het een en ander dwars zit, geen idee. Dat vandaag niet zo productief word als ik zou willen, maakt de dag niet prettiger. Maar je hebt soms gewoon van die dagen. Tot nu toe lijken de bokkenpootjes (heel pak) en de vele thee hun werk te gaan doen, en heb ik Damien Rice maar ingeruild voor de vrolijke riedeltjes van Lady Gaga. Geen diepzinnige, zware teksten, maar geestige woordspelingen. Het uitkafferen van de niet zo vriendelijke meneer van de klantenservice heeft me ook al enigszins opgelucht.

Toch raar, er gaan zoveel gedachten in me om, en toch voelt het ‘leeg’. Nu al weet ik dat ik, ondanks papieren én digitale boodschappenlijst, dat ik weer iets zal vergeten, vermoedelijk cruciaal voor het avondeten. De teksten die ik vandaag maak, durf ik nog niet op te sturen, wetend dat er domme fouten in staan waar ik nu keihard overheen lees.

Eigenlijk zou ik nu het liefst opgeven, lekker met een boek in een hoekje van de bank willen kruipen, zeehonddeken, kat en pot thee erbij. Maar helaas. De plicht roept.

Please Apple, make my day. Presenteer asap OS 3.0, hou ons niet langer in spanning wat betreft de nieuwe iPhone, waar ik dan nog 1 1/2 jaar op moet wachten, en show all the innovations you’ve got. Vul mijn lege hoofd met technische termen en maak me blij. Nog ff wachten tot 19.00u vanavond, voor ze het bekend maken. En hopen dat ik via Twitter op de hoogte gehouden word, want de live stream kijken zit er ff niet in.

En tot die tijd, maak ik mezelf maar blij met een bloemetje. Digitaal uiteraard, want irl is die in huis geen lang leven beschoren, met die gekke poezebeesten van ons.

Voor mij. Van mij.

Voor mij. Van mij.