Langzaam verdwijnt mijn heftige afscheid van dinsdag naar de achtergrond. Zo af en toe overvalt het me even, maar als iemand die zo ziek is de kracht heeft om door te gaan en er nog wat goeds van te maken, wie ben ik dan om te gaan zitten kniezen? Daar is het leven veel te kort en te mooi voor.
Momenteel zit ik in het zonnetje in de trein te werken. En opeens werd ik overvallen door een gevoel van tevredenheid. Ik ben gezond, heb m’n lief, familie, lieve vrienden en werk wat ik echt leuk vind en met veel plezier doe. Ik woon in een heerlijk huis, doe waar ik zin in heb en leef van het ene leuke vooruitzicht naar het andere.
Soms gaat de tijd zo snel dat ik vergeet te genieten of er pas na die tijd bij stil sta hoe fijn iets is geweest. Maar ik ben erg blij met mezelf en mijn leventje op dit moment. Gister kreeg ik een, in mijn ogen, compliment wat ik heel fijn en belangrijk vond: ik ben een zelfstandige vrouw. Ik hang niet aan mijn vriendje, ik leun niet op mijn familie en ik profiteer niet van vrienden, ik red mezelf. Dop mijn eigen boontjes. Dat kan ik heus niet zonder goede steun, wijze raad en goedbedoelde adviezen uit mijn omgeving, maar stiekem ben ik er wel trots op. Ik ben ‘vrijgevochten’ zoals ze dat zo mooi noemen. Praktisch van niemand afhankelijk. Dat geeft me een fijn gevoel.
De tijd tikt door, voor je het weet is het alweer oud en nieuw. Waar ik stil zal staan bij dit enerverende jaar, waarin ik mijzelf heb zien groeien en opbloeien, waar ik de symbolische ‘zeven jaar ellende’ zal afsluiten en zeker nog terug zal denken aan het bijzondere afscheid van deze week. Laat de tijd niet met je op de loop gaan, sta af en toe even stil.
