De vraag die me wel 100x gesteld is, of ik ga bevallen in Kenia. Jup, dat ga ik. ‘zijn daar goede ziekenhuizen dan?’. Ja zeker. ‘vind je dat niet eng?’ nope. Alsof ik Ted in een lemen hut ter wereld zou brengen. Mooi vergelijkingsmateriaal had ik wel. Freya is in het OLVG West in Amsterdam geboren. Een plek die ik prees om haar geweldig zorgzame personeel. 5 dagen mochten (moesten) we er doorbrengen. Een groot feest. Inmiddels zijn we 9 maanden op en 9 maanden af. Tijd om de balans op te maken.
Zwanger in Kenia, net zo avontuurlijk als in Nederland
Ditmaal werd ik zwanger in Nederland tijdens Corona (hallo Corona babyboom) want 1 kind was maar zielig. Direct daarna vlogen we terug naar Kenia. Hier word je niet begeleidt door een halfbakken verloskundige maar door de gynaecoloog zelf. Elke 4 weken wel een echo, niet een normale NIPT maar voor gelijk 25 ziektes, meerdere bloedtesten om vitaminen en mineralen te controleren en of course een diabetes test (Freetje was 5kg remember).
Na 20 weken moest ik uiteraard bij de echoscopist komen. Een Indiër van een jaar op 70, volledig onverstaanbaar en contactgestoord. Nu door covid nog onverstaanbaarder omdat hij zich van top tot teen hulde in een wit pak, een mondkap, een bril en een gezichtscherm. Ik was al een paar keer eerder geweest en kon zijn hiëroglyfen taal inmiddels wel ontcijferen; ‘normal pregnancy’ was zijn go-to kreet. Goddank heb ik niet hoeven meemaken dat het ‘not a normal pregnancy’ was, dat schijnt hij ook op een vrij onsubtiele manier te brengen. Anyways, Daan was het groentje in de kamer. Toen Meneer Handa onverstaanbaar brabbelde; ‘stop breathing, we are going to listen to the heart rate of the baby’ raakte Daan compleet in paniek terwijl ik mijn adem inhield. ‘HUH, wat zegtie? Is the baby not breathing??’ Niet het meest heldere moment in de manliefs leven.
De keuzes om te bevallen zijn legio; thuis met of zonder ambulance in de straat in of buiten bad, in het ziekenhuis een natuurlijke bevalling op je knieën of op een kruk of met (halleluja) keizersnede. Jij vraagt (lees; betaalt), zij draaien. Diegene die mij een beetje kennen weten dat ik de Nederlandse thuisbevalcultuur verafschuw (-doe vooral wat jezelf wil maar dit is ff mijn mening-). Er is geen Westers land waar de geboortesterfte zo groot is als in Nederland. Dus neem vooral die Himalaya zoutlamp mee naar het ziekenhuis, mensen!
En voor de mensen die mij nog beter kennen: ik ben doodsbang voor natuurlijk bevallen. Doe mij maar lekker efficiënt een snede in de buikwand. Maar dan deze keer wel gepland.
O man en wat was dat weer pret en wat hebben we gelachen! En lekker gegeten, joh! Nadat Daan z’n negatieve covid-test opzak had mochten we ons om 5 uur ’s ochtends melden bij het Aga Khan. Een groot, regionaal ziekenhuis in Nairobi. Vooraf betalen graag, dus Daan ging de financiën doen terwijl ik (classic) de hospital gown verkeerd om aantrok in de ‘normale privé kamer’. Normaal – want we zijn te schraal voor een deluxe kamer. Niks mocht ik eten of drinken zodat ik niet over mn baardje zou gaan tijdens de operatie.
Er was wat vertraging, er had zich een complicatie voorgedaan bij mn voorganger. Grappen en grollen met Daantje in de pre-op. Stiekeme zenuwen.
Toen werd mn bed naar de OK gereden. Stel je dit voor: een volledig in wit betegelde ruimte met aan de muur een digitale klok met rode letters. Voor me een tafel van minimaal 2 meter lange tafel met een groen zeil en ontelbaar veel tools; hakbijlen, zagen, klemmen, messen, you name it het was er. En ik dacht alleen maar; dit gaan ze allemaal op mij gebruiken. Het was stipt 9.30 toen de anesthesist binnenkwam. Recht op zitten, twee pijnlijke prikken en dan de ruggenprik. Terwijl het warme gevoel mn benen in klotste werd ik neer geholpen – zo insane snel gaat dat. Ik voelde nog licht dat er iemand een speld in mn knie geramd en vervolgens met dezelfde kracht de katheter inbracht. Aan de andere kant van de ruimte een rvs tafel met een slangenleren handtas….van wie zou die dan zijn? Ik kon mijn buik al niet meer zien door het groene scherm.
Daan komt binnen, er wordt al gesneden. Ik kijk rechts -9.36 uur. Ik lig me een partij te spacen. Om kwart voor tien is ze er en loopt Daan naar de andere kant van het doek. Hij kijkt om en kijkt recht in zeven lagen huid en spier. Sterk blijven.
Ondertussen is iedereen hard aan het klussen. Ik zie niemand, voel niks maar hoor van alles. Ik voel me als op een festival waar het een beetje uit de hand loopt. Ik moet bijna kotsen maar kan geen kant op dus besluit dat maar niet te doen. Zachtjes roep ik; halloooo is daar iemand?? Een lieve Keniaanse OK assistent zegt dat alles goed komt. Iemand had hier wel ff de verwarming kunnen aanzetten.
Ted huilt, Daan stresst; where is the ventilator, go get a ventilator now!
7 lagen dichtnaaien, en dan naar de ‘recovery’ kamer. Iets wat niemand je ooit vertelt is dat je na een keizersnee je roes moet ‘uitslapen’, in de meeste gevallen zonder je baby. Dit wist ik nog van de eerste keer in Amsterdam waar ik in 2 uur door hun hele voorraad raketjes heen ben gegaan.
Dan naar de kamer, daar is ze dan. Ik mag haar eindelijk vast houden. Wederom geen kleintje, met 4.5 kg. Goddank het wederom niet door een te klein gat hoeven uit te persen. Hoezee!
Ondertussen is het half 2, heb ik niks gedronken de afgelopen 14 uur en verrek ik van de honger. Gelukkig is daar iemand met een bord heeeerlijke Indiaase curry. En natuurlijk die koude fles champagne. I did it! And I never have to do it again! Dokter, wanneer kunnen we knippen?!
- Verkeer in Nairobi; ongekende chaos of strategisch rijden? - 21/07/2022
- Martine in Kenia: ‘Ga je dáár bevallen?’ - 07/01/2022
- Verhalen van ontsteltenis over COVID in Nederland - 02/11/2020
