In het kader van ‘tijd voor mezelf’ en ‘tutten’ zit ik weer op zondagochtend gemaskerd achter mijn macbookje. Ik moet altijd denken aan het liedje van Marco Borsato, Wereld zonder jou: ‘Ik heb een masker opgezet’.
Want hoe vaak hebben we wel niet een masker op? Hoe vaak zeggen we dat het goed gaat als dat gevraagd wordt, terwijl dat helemaal niet zo is? Hoe vaak doen we alsof, spelen we toneel? Als je een oude bekende tegenkomt in de supermarkt waar je even geen zin in hebt, staat er toevallig iemand op je te wachten op de parkeerplaats, heb je een afspraak of ben je gewoon ‘heel druk’? Of druk je iemand weg omdat je geen zin hebt om met die persoon te praten.
Wat te denken van feestjes, waar iedereen schone schijn speelt, tegen elkaar op bokst en elkaar afbluft op het gebied van banen, huizen, gadgets en auto’s. Op zulke feestjes verdwijn ik het liefst. Zonde van je tijd en energie om met mensen om te gaan die zich anders voor doen dan ze werkelijk zijn.
Hoogste tijd om dat masker af te zetten en gewoon oprecht te zijn. Misschien niet in de supermarkt als je even geen zin hebt in een social talk, maar wel op verplichte feestjes en borrels. Laat iedereen in waarde, met of zonder baan, dikke auto, groot huis en veel vakanties. Verdoe je tijd niet in mensen die zich druk maken om een ander, maar investeer tijd in mensen waar je je goed bij voelt en waarmee je verder kan. Zowel in werk- als privé. Af en toe je adresboek opschonen klinkt misschien pijnlijk, verplicht bij elkaar op bezoek gaan en elkaar eigenlijk niets te vertellen te hebben en er tegen opzien, is veel erger.
Hoogste tijd om m’n masker af te pulken. Ik heb m’n masker af gezet…
