Sinds ik in twee rukken het boek ‘Haar naam was Sarah‘ uitlas, zat ik te wachten op de verfilming. Na de ontmoeting met schrijfster Tatiana de Rosnay in Parijs begon het boek nog meer ’te leven’. De verhalen over de Tweede Wereldoorlog weten me iedere keer weer te raken en door deze journalistieke speurtocht liet ik me helemaal meeslepen.
Afgelopen donderdag ging ik naar de film. Enerzijds een beetje ‘bang’ door de recensies, anderszijds vol vertrouwen, Tatiana zelf was namelijk tot tranen toe geroerd en vond de verfilming de kers op de taart. Het beeld wat je bij het lezen krijgt, wordt tot leven gewekt en is geloofwaardig. Het was lang geleden dat ik het in de bioscoopzaal zo stil vond. Geen gekraag met chips of popcorn, iedereen zat bewegingloos en doodstil te kijken naar de soms gruwelijke beelden.
In het boek zijn de dingen nog iets aangrijpender en zijn de gebeurtenissen zo in detail beschreven dat je daar al kippenvel van krijgt. De film schenkt aan details iets minder aandacht en ook de tweede verhaallijn in het ‘nu’ krijgt iets minder aandacht en klopt niet helemaal. Maar het is lang geleden dat ik zo’n aangrijpende boekverfilming heb gezien die me zo lang heeft weten te boeien.
Sarah heeft een gezicht. Juli 1942 in Parijs komt tot leven. Eindelijk de laatste eer aan de vele slachtoffers van toen. Die we nu en in de toekomst nog kunnen herdenken om te voorkomen dat er ooit nog zoiets verschrikkelijks kan plaats vinden.
De stad Parijs is bezig met een ‘Haar naam was Sarah’ tour, zo kun je de plek waar ooit het Velodrome stond bezoeken en naar enkele gedenkplaatsen en een musea. Zo wil de stad na al die jaren haar respect tonen aan de slachtoffers en excuses aanbieden. Er over praten ligt nog steeds gevoelig, daarom is dit gebaar des te mooier. Het wordt geen toeristische oplichting, maar een tour die toegankelijk en betaalbaar is voor iedereen.
