Alle ophef over de Mexicaanse griep heb ik altijd afgedaan als onzin. Zeker in het begin werden de spookverhalen om je hoofd geslingerd. Nadat het allemaal wel mee leek te vallen heeft de warme herfst een slechte invloed op het virus. Inmiddels is het zo gemuteerd dat Tamiflu niet meer helpt en goed uitzieken en een quarantaine thuis de enige voorgeschreven remedie is.
In mijn omgeving hoor ik er weinig over, zwager J. en de oma van lief zouden het hebben gehad, maar eigenlijk wordt alle griep nu betiteld als Mexicaans. Inmiddels wordt er wel gevaccineerd en ben ik vandaag aan de beurt. Vanwege mijn ziekenhuisopname volgende week ben ik verplicht een inenting te halen. De verhalen over alle bijwerkingen hebben me al enigszins bang gemaakt, evenals een artikel van een oud-studiegenootje die werkzaam is bij de GGD met Amerikaanse complotverhalen.
Alles beter dan Mexicaantjes in huis, want dat is wel het laatste waar we nu op zitten te wachten. Geen tijd om ziek te zijn, allebei veel te druk voor. Nog anderhalve maand knallen en dan een weekje bijkomen met kerst bij familie en daarna er lekker tussenuit in Berlijn.
Ik durf me vanaf vandaag weer tussen de hoestende tramreizigers te begeven, maak me niet druk om het feit dat ik zaterdag in een stampvolle zaal vol met bacillen drankjes ga doen, mij kan immers niets gebeuren. En mocht ik me vanmiddag toch wat minder voelen, heb ik nog een fijn cadeautje uit Spanje in de kast liggen: ibuprofen 600 mg. Daar gewoon te koop in de apotheek. Mijn heftige hoofdpijn verdween als sneeuw voor de zon. Dus wie doet me wat?