Het leven is vol tegenstrijdigheden. Als je vrij bent, wil je bezet zijn (met werk, nuttige dingen, liefde). Als je alleen bent, wil je samen zijn. De afgelopen weken keek ik uit naar de maand housesitten in het huis van vriendinnetje R. Een eigen plek, privacy, spullen die ik kan laten slingeren, alleen zijn.
Nu zit ik alleen in dat huis. Dwingt mijn hoofd me na te denken over afgelopen jaar. Een jaar met persoonlijke successen (volgende week bestaat Blanco Tekst alweer een jaar!) en persoonlijke verliezen (een relatie na bijna 5 jaar opgeven). Ging het zakelijk allemaal van een leien dakje, mijn privé leven heeft de nodige deuken gekregen. Steeds heb ik alles door werk en gebrek aan eigen ruimte weg gestopt, maar nu lijkt er geen houden meer aan.
Ik mis mijn (t)huis, ik mis de poezen (hoe stom dat ook lijkt, hun aanwezigheid als ik niet lekker in m’n vel zat, maakte een hoop goed). Ik mis iemand die me aankijkt en weet wat ik nodig heb. Er is een grote leegte ontstaan die ik wel even dacht te kunnen vullen, maar het gat is dieper dan ik dacht. Juist nu ik helemaal op mezelf aangewezen ben.
Even was ik vergeten hoe vervelend het is om voor jezelf te moeten koken (eten naar binnen werken is in je eentje niets aan), boodschappen te doen, een leeg huis, geen aanspraak, geen bekende buren, geen harige kat langs je benen.
Tegelijkertijd is het een nieuwe start. Een nieuwe uitdaging. Ik kan weer genieten van mijn vrijheid. Heb fijne mensen om me heen. En na even toegeven aan dat lege gevoel, even te kniezen, kan ik nu weer verder.
Het zal nog wel vaker even slikken en weer doorgaan zijn, er zullen meer momenten komen waarop ik de poezen mis of andere kleine dingen. Maar er komen ook zoveel mooie en nieuwe dingen langs die de moeite waard zijn. Een nieuw begin is altijd eng. En al sta ik nu nog steeds met 1 been in het verleden en 1 been in de toekomst, binnenkort sta ik met twee benen naast elkaar op de grond, aan een nieuwe start. Daar kijk ik naar uit en aan die gedachte trek ik me op. Nu snel op het balkon in de zon aan de slag, voordat de storm in mijn hoofd ook buiten rond gaat razen.
Simone
14/07/2010 at 14:45Goed openhartig stukje! Inderdaad alleen met de tijd uit te zitten. Ik heb (ook) eens een lange relatie verlaten (maar die ging niet meer door de depressie waar hij al een hele tijd in was beland en ik had mezelf er te veel in laten meeslepen en was helemaal op), met een vriendin heerlijk op vakantie geweest naar Zwitserland (en net zoveel moeite met de terugreis naar NL) en het leek allemaal best goed te gaan. Tot hij het punt dat ik had gezet ook geaccepteerd had (paar maanden later) en zelfs al met een ander babies ging fokken. Toen kwam de klap ineens onverwacht hard aan :). Het is vaak duwen en trekken met dit soort dingen denk ik.
Goed dat je afleiding hebt gehad van je werk, maar bezinning net zo. En het moment van wakker worden waarop je beseft dat het niet meer op je drukt is goud waard :)!