De thermometer geeft een – aan, het dak van het schuurtje is wit, er zitten ijsbloemen op het dakraam, beneden is het koud. Gaskachels hebben niet de luxe van een timer, wat vooral ’s ochtends best jammer is. De katten liggen nog lui en lekker warm op hun favoriete plekjes. Ik haast me, laat de douche vast warm worden. Zeker nu duurt het even, ook de leidingen zijn koud.
Na alle ochtendrituelen haast ik me naar het station. Dik ingepakt met xxl-shawl, handschoenen en een muts. Ik blaas wolkjes en de vrieslucht doet pijn in m’n longen als ik het laatste stukje moet rennen. Ja, nu moet ik echt wat aan mijn conditie gaan doen. Goed voornemen voor 2010. Op het station verkleumde passagiers, wachtend op de trein. Rode neuzen, wolkjes en in elkaar gedoken mensen. Het is een koddig en kleurig ritueel, al die gekleurde shawls en vrolijke mutsen. Achter mijn hoog opgetrokken shawl verschijnt een glimlach die me de slechte start van de dag doen vergeten.
In de trein kijk ik naar buiten. De weilanden zijn bedekt met een laagje wit, de kleine slootjes vertonen de eerste tekenen van ijs. Van mij mag het iedere dag zo koud zijn, het heeft wel wat. Wakker ben ik in ieder geval en in de warme trein is het aangenaam opstarten. Iedereen spreekt over de kou, mogelijke witte kerst en wintersport. De tubetjes handcrème en lippenspul komen weer uit de tassen, bekers warme choco en dampende koffie komen bij iedere overstap binnen.
Stiekem ben ik een echte wintermuts. Het liefst zou ik de hele dag rondjes schaatsen, bijkomen met koek en zopie in het zonnetje, onder een terrasverwarmer naar de mutsen mensen kijken. Lieve Piet, mag het vanaf nu echt winter worden? Een hele koude strenge, een dagje ingesneeuwd zijn lijkt me zelfs wel wat. Nu mezelf weer snel inpakken voor de volgende overstap. K-k-koud!
