Open en bloot is mijn blog sinds kort voor iedereen. Mijn ouders zijn op de hoogte (Google weet m’n blog goed te vinden ;)), op hyves is mijn blog te vinden, dus er blijft maar weinig geheim over mijn leventje.
Even heb ik er aan gedacht om wat censuur toe te passen, maar ik doe het ook niet. Mocht je iets lezen wat je kwetsend vind, weet je me te vinden. Daarbij, ik schrijf het vooral voor mezelf. Natuurlijk vind ik het leuk als ik reacties krijg en zie dat mijn blog wel degelijk gelezen wordt. Maar ik hou geen blog bij voor anderen.
Waarom ik dan geen dagboek bij hou, lekker anoniem? Omdat ik schrijven te leuk vind, daar graag reacties op krijg en het zie als een stimulans als mensen aangeven mijn blogjes of schrijfstijl te waarderen. Dat niet iedereen dat doet, maakt me niet uit. Niemand is verplicht het te lezen. En stel nou, dat ik een dagboek bij hou, wat op een dag, als ik er al niet meer ben, gevonden wordt. Wat heb ik er dan aan als mensen zeggen: ‘Goh, ze kon best leuk schrijven, jammer dat ze daar niets mee heeft gedaan.’
Want ik weet dat ik ‘iets’ met mijn schrijven wil gaan doen, kan gaan doen. Of er iemand op me zit te wachten, geen idee. Misschien wel, misschien blijft het bij af en toe een klusje. Voor mezelf ‘moet’ ik het doen. Dan heb ik het geprobeerd, mezelf bewezen, ook al faal ik misschien jammerlijk.
Toch voel ik me door mijn blog wel eens ‘naakt’ en ‘kwetsbaar’. Maar misschien is het juist wel dat ik me zo open stel, wat mijn blog interessant maakt. Praten over mijn gevoel, daar ben ik niet zo goed in. Het neertikken in een documentje of op papier zetten, gaat als vanzelf. Voor mezelf.
Iedereen bedankt voor de leuke reacties op mijn blogje in de Revu. Mocht je hem niet kunnen kopen, maar toch belangstelling hebben, heb ik een ingescande versie voor de liefhebbers 🙂 Met dank aan @patjem