Vaak wordt het nog gezien als taboe, zeker bij ons in de buurt. Over dood gaan en je einde praat je niet. Dat gebeurt gewoon. Familie, vrienden en buren stoppen je onder de grond, en that’s it. Zeker in Staphorst, bij de ‘echten’ bestaat zelfs de ‘burenplicht’. Kist dragen voor de mannen en met koffie en cake rondgaan voor de vrouwen. Best een mooi gebaar, jammer dat het van oorsprong een kerkelijke inslag heeft.
Ik vind het een vervelend idee, om achtergelaten te worden zonder te weten hoe iemand zelf herdacht wil worden. Geen idee waar dat vandaan komt, wellicht dat de stijve, deprimerende echte begrafenissen van mijn overgrootouders daar een bijdrage aan hebben geleverd. De naam van de overledene wordt niet genoemd, het is alleen maar hel en verdoemenis, donker en onpersoonlijk. Daarbij lijkt het me niet fijn om, zoals Michael Jackson, je familie achter te laten zonder recent/duidelijk testament, zeker niet als er kinderen bij betrokken zijn, zodat er nu drie partijen ruziën om kids die gebroken zijn.
Dat kan ook anders, heb ik meegemaakt. Al zou ik niet gecremeerd willen worden. Waarschijnlijk heeft mijn aversie voor vuur sinds een brand thuis-thuis daar voor gezorgd, maar het spreekt me ook minder aan. Nog steeds overvalt me soms het beeld van een herdenkingsdienst, waarbij de kist alleen in het crematorium achterbleef in een grote zaal. Niemand die er zorg voor zou dragen dat het goed en waardig zou gebeuren, geen familie voor een echt laatste afscheid. Dat idee, deed me veel pijn. Niet dat ik er ook maar iets van merk, maar toch.
Een testament heb ik al, uit pure noodzaak bij de koop van een huis samen. Een goede uitvaartverzekering ook, je weet maar nooit, het kan morgen plots afgelopen zijn. Daarom ga ik ook meer bij dag leven, en niet teveel meer in de toekomst. Wat komt, dat komt. Maar over mijn begrafenis heb ik niets op papier. Wel heb ik zoveel, vooral muziek, in mijn hoofd, wat ik wel en vooral niet zou willen. Het vastleggen lukt me niet, want eigenlijk is het niet aan mij om daar invulling aan te geven. Dat zouden de mensen die mij lief hebben, prima voor mij kunnen doen, want zij kennen mij het best. Of ik ze daarmee mag opzadelen? Ik weet niet of je dat zo moet zien, volgens mij is het ook een stukje rouwproces.
Regelmatig discussiepunt bij ons is, dat ik donor ben. Behalve mijn huid en ogen, mogen ze alles wat bruikbaar is gebruiken, als ik daar iemand mee kan redden. Zelf merk ik er niets van en je ziet er ook niets van. Toch staat de gedachte vooral mijn vader niet aan. Ondanks die wetenschap zit er toch een codicil in mijn portemonnee. Want mocht mijn leven met een donororgaan gered kunnen worden, zou mijn vader daar ook geen nee tegen zeggen.
Zo, nou heb ik toch wat ‘op papier’. Mocht het nodig zijn, maak er wat van. Geen treurige bedoeling alstjeblieft, en laat de wijn en het eten je smaken. Een beetje Bourgondisch, of op z’n Brabants lijkt me wel wat. En een open huis graag, mijn ’trots’. Misschien dat er voor de gelegenheid nog een leuke designjurk geregeld kan worden, met matching Manolo’s? Lopen hoef ik dan toch niet meer, kan ik ze eindelijk aan! Ik betaal niet voor niets al jaren premie natuurlijk! Dan wil ik het ook in stijl!
Heb ze zelf al uitgezocht. Om het makkelijk te maken...
