Vaak wordt het nog gezien als taboe, zeker bij ons in de buurt. Over dood gaan en je einde praat je niet. Dat gebeurt gewoon. Familie, vrienden en buren stoppen je onder de grond, en that’s it. Zeker in Staphorst, bij de ‘echten’ bestaat zelfs de ‘burenplicht’. Kist dragen voor de mannen en met koffie en cake rondgaan voor de vrouwen. Best een mooi gebaar, jammer dat het van oorsprong een kerkelijke inslag heeft.
Ik vind het een vervelend idee, om achtergelaten te worden zonder te weten hoe iemand zelf herdacht wil worden. Geen idee waar dat vandaan komt, wellicht dat de stijve, deprimerende echte begrafenissen van mijn overgrootouders daar een bijdrage aan hebben geleverd. De naam van de overledene wordt niet genoemd, het is alleen maar hel en verdoemenis, donker en onpersoonlijk. Daarbij lijkt het me niet fijn om, zoals Michael Jackson, je familie achter te laten zonder recent/duidelijk testament, zeker niet als er kinderen bij betrokken zijn, zodat er nu drie partijen ruziën om kids die gebroken zijn.
Dat kan ook anders, heb ik meegemaakt. Al zou ik niet gecremeerd willen worden. Waarschijnlijk heeft mijn aversie voor vuur sinds een brand thuis-thuis daar voor gezorgd, maar het spreekt me ook minder aan. Nog steeds overvalt me soms het beeld van een herdenkingsdienst, waarbij de kist alleen in het crematorium achterbleef in een grote zaal. Niemand die er zorg voor zou dragen dat het goed en waardig zou gebeuren, geen familie voor een echt laatste afscheid. Dat idee, deed me veel pijn. Niet dat ik er ook maar iets van merk, maar toch.
Een testament heb ik al, uit pure noodzaak bij de koop van een huis samen. Een goede uitvaartverzekering ook, je weet maar nooit, het kan morgen plots afgelopen zijn. Daarom ga ik ook meer bij dag leven, en niet teveel meer in de toekomst. Wat komt, dat komt. Maar over mijn begrafenis heb ik niets op papier. Wel heb ik zoveel, vooral muziek, in mijn hoofd, wat ik wel en vooral niet zou willen. Het vastleggen lukt me niet, want eigenlijk is het niet aan mij om daar invulling aan te geven. Dat zouden de mensen die mij lief hebben, prima voor mij kunnen doen, want zij kennen mij het best. Of ik ze daarmee mag opzadelen? Ik weet niet of je dat zo moet zien, volgens mij is het ook een stukje rouwproces.
Regelmatig discussiepunt bij ons is, dat ik donor ben. Behalve mijn huid en ogen, mogen ze alles wat bruikbaar is gebruiken, als ik daar iemand mee kan redden. Zelf merk ik er niets van en je ziet er ook niets van. Toch staat de gedachte vooral mijn vader niet aan. Ondanks die wetenschap zit er toch een codicil in mijn portemonnee. Want mocht mijn leven met een donororgaan gered kunnen worden, zou mijn vader daar ook geen nee tegen zeggen.
Zo, nou heb ik toch wat ‘op papier’. Mocht het nodig zijn, maak er wat van. Geen treurige bedoeling alstjeblieft, en laat de wijn en het eten je smaken. Een beetje Bourgondisch, of op z’n Brabants lijkt me wel wat. En een open huis graag, mijn ‘trots’. Misschien dat er voor de gelegenheid nog een leuke designjurk geregeld kan worden, met matching Manolo’s? Lopen hoef ik dan toch niet meer, kan ik ze eindelijk aan! Ik betaal niet voor niets al jaren premie natuurlijk! Dan wil ik het ook in stijl!

Heb ze zelf al uitgezocht. Om het makkelijk te maken...
Joyce
18/07/2009 at 12:39Haha goed plan om zulke schoenen aan te hebben dan 😉
Soms denk ik er wel een beetje overna, maar niet teveel, de naaste mensen weten precies wat voor muziek ik wel en niet leuk vind en ze weten dat ik gecremeerd wil worden en niet begraven, verder moeten ze lekker doen wat ze zelf willen 🙂
Deirdre
18/07/2009 at 18:29onze testamenten moeten we nog regelen, zeker omdat we nu een kleine hebben. Ik ben ook “volledig” donor, ze mogen alles gebruiken. Waarom niet? Ik ben toch dood en heb het niet meer nodig. Allebei mijn ouders denken er ook zo over. Nu nog even mn vriend overhalen dat hij het vast laat leggen 😛
Laura
19/07/2009 at 11:20Same here. Ik heb een donor, vriendlief weigert er over te denken: hij leeft toch? Ja duh! En dan kan ik straks de keuze maken en zeg ik ja, maar wil zijn familie het niet. Fijn :S Ik ben volledig donor, al wil ik eigenlijk nog mijn ogen er af laten halen. Maar goed, ook daar heb ik dan niets aan.
En ik wil begraven worden, dat weet ook iedereen die het moet weten. Vriendlief weet zelfs dat nog niet, maar als brandweerman vind ik dat ‘ie in stijl moet gaan. Vlammend en dus gecremeerd 🙂
Hank
20/07/2009 at 08:52Ook ons huis in afgebrand (’83) maar toch ga ik letterlijk de pijp uit. Dat liggen onder de grond lijkt me maar niks. En dan zo’n steen waar op den duur niemand meer naar komt kijken, tot je wordt geruimd en met wildvreemden in een massadump komt.
Nee, de tweede van ons die overlijdt komt gezellig bij de ander in het potje en van daar af is het aan de kids wat ze ermee willen. Uitstrooien in de Beulaker lijtk me wel wat, of ook een beetje naar Tirol en ook een beetje naar Texas.
Voor de rest hebben we er eigenlijk nog niet over nagedacht, behalve dat ik één muzieknummer heel mooi vindt voor een specifieke situatie. Die ik overigens niet mee hoop te maken.