De oudste kat en ik hebben er allebei last van. Of het woord bestaat, geen idee, het is een combinatie van rond dralen en druilerig zijn. Onrust in je kont, je draai niet kunnen vinden. Niet eens zozeer met je ziel onder de arm lopen, meer lichamelijke onrust.
Op zulke momenten heb ik zin om meters te gaan fietsen. Gewoon op een lekker fietsje stappen en gaan. Muziekje op, continue dezelfde snelheid op de teller en de landschappen aan je voorbij laten gaan. Tijd doet er niet toe en als je je dan toch afvraagt hoe laat het is, blijken er alweer 3 uur verstreken.
Ik ben niet sportief, maar wel gek op het buitenleven. In het park of op het strand wil ik best een potje volleyballen, een tafeltennistafel kan ik ook niet negeren en op mooie zondagen verlang ik nog vaak naar het hockeyveld. Het gaat niet om de strijd, maar de prestatie die je voor jezelf levert en om even lekker je hoofd leeg te maken.
Helaas is dit weer alles behalve geschikt voor dit onhandige figuur om op de fiets te stappen, laat staan dat ik een geschikte fiets heb. Met mijn voorraad thermo-kleding zou de kou niet eens zo’n probleem zijn. Na de eerste meters doortrappen is die snel verdwenen. Maar wat heb ik zin om lekker op m’n fietsje door de omgeving te dwalen!
Nog een kleine twee maanden tot het voorjaar begint. Kunnen we in plaats van dralen weer lekker rond dartelen. Tot die tijd maar stomme spelletjes verzinnen met de kat om allebei van ons zenuwachtig makende gedraal af te zijn…
