Maandagavond heb ik de sneeuw getrotseerd om bij het concert van Lady Gaga in Ahoy Rotterdam aanwezig te zijn. Nadat het voorprogramma onze oren kapot ragde, was het eindelijk de beurt aan het kleine opvallende vrouwtje met haar bizarre verschijningen, gouden stem en beruchte acties.
Een spektakel maakte ze er van waarbij ze alles uit de kast trok, veranderde in een brulaap en schreeuwlelijk en uiteindelijk een typisch Amerikaans meisje werd wat probeert stereotypen de grond in te drukken door in de slachtofferrol te kruipen. En de Nederlandse fans te belonen met een compliment als ‘wat zijn jullie een goed georganiseerd land zeg’.
Ik ben geen mega fan, maar was nieuwsgierig naar de show die ‘de nieuwe Madonna’ weg zou geven. Daarbij hebben haar liedjes aanstekelijke deuntjes die ik zo af en toe wel kan waarderen. En ik was zwaar onder de indruk van wat ze daar neerzette. Vooral haar piano solo van het nog te verschijnen nieuwe album liet zien dat ze meer in huis heeft dan verkleedpartijen.
Gaga zegt zelf altijd gepest werd en ondersneeuwde tijdens haar middelbare schooltijd en zich daar nu tegen te willen afzetten. Dat zij tegenwoordig een voorbeeld kan zijn voor anderen. Dat ze denkt dat ze haar fans kan benaderen door als een soort Amerikaanse Emile Ratelband goeroe een pleidooi af te steken over dat we ‘vanavond allemaal onszelf kunnen zijn’.
Als je gepest wordt, zit het je allemaal niet mee. Zeker niet als je gepest wordt op uiterlijkheden. Je kan er niet snel iets aan veranderen, wordt er zelf dagelijks mee geconfronteerd. Moet je dan maar toegeven aan zelfmedelijden, je tot die tijd schuil houden en net zoals Gaga wachten op ‘dat ene moment dat alles kan doen veranderen’? Ze heeft geluk gehad, omdat ze daadwerkelijk talent heeft, iets kan. En in dat talent koste wat kost bleef geloven. Als je niet meer in jezelf kan geloven, zul je nooit verder komen. Medelijden hebben met jezelf is bijna net zo erg als mensen die medelijden met jou hebben omdat je er zo uitziet*.
In Berlijn zat ik in een koffietentje waar een extreem klein vrouwtje binnenliep. Niets mis mee, vervelend voor haar vooral. Vooral toen ze ontdekte dat ze niet zelfstandig op de barkruk of de bankjes kon komen. Zielig vond ik het, want dit zou niet de eerste keer zijn dat haar zoiets overkomt. Maar aan de manier waarop ze de serveerster vroeg haar op te tillen, hoorde ik veel zelfmedelijden. ‘Kijk mij nou zielig zijn’. De serveerster maakte er een grap van, verder schonk niemand er aandacht aan. Met zo’n instelling zul je altijd gezien worden als het kleine zieilige vrouwtje.
Natuurlijk is het makkelijk oordelen vanaf de zijlijn. Maar iedereen heeft wel eens van die momenten waarop je het liefst zou verzwelgen in zelfmedelijden. Niemand die daar groot van is geworden. Meng je juist op die momenten onder mensen die je respecteren zoals je bent, hoe je bent.
Gaga was ook wel groot geworden zonder haar excentrieke verschijningen en mediastunts. Geloven in je eigen talent is als de pindakaas onder het boterhambeleg: daar word je groot en sterk van!
* Dit artikel is geschreven uit frustratie over de uitlatingen van Lady Gaga die zogenaamd stimulerend zouden moeten zijn. Als je pas in jezelf gelooft omdat een Gaga dat roept, blijf je klein want zonder eigenwaarde kan je niet groeien.
