Niet echt natuurlijk. Maar een gevoel. Het gevoel dat je kopje onder gaat, wordt meegezogen. Hoe hard je ook spartelt, trappelt of borstcrawlt. Geen Hoby of Mitch aan de kant, zelfs je eigen zwembandjes laten je in de steek. Niemand die een hand naar je uitsteekt, ook die enge zwemhaak lijkt je niet te kunnen redden.
Dat gevoel komt altijd onverwacht, als je er al een beetje doorheen zit. En op het moment dat je je realiseert dat het weer zo ver is, wordt je omhoog getrokken door een shot positiviteit, eraan toegeven is zwak. Daardoor schiet je razendsnel omhoog, met als gevolg naar adem happend en duikziek boven te komen.
Een tijdje later overvalt het ‘kopje onder’ gevoel je gewoon weer. Je bent te snel naar boven gezwommen. Onverwerkt leed blijft je achtervolgen. Groot leed, kleine zaken die de emmer deden overlopen, anekdotes en pijnlijke herinneringen. Dingen van pas geleden en een ver verleden.
Het is je rugzak. Onderdeel van wie je bent en wat je vormt tot de unieke ‘jou’. Die rugzak heb je nodig op je grote reis genaamd het leven. Maar ook die rugzak kan te vol raken, moet af en toe worden opgeruimd. Dat is niet makkelijk, maar pijnlijk en confronterend. Toch echt noodzakelijk, want waar wil je anders die nieuwe kostbaarheden, souvenirs en schatten laten? Een rugzak die te zwaar bepakt is, zal de last op je schouders uiteindelijk ondragelijk maken. Je hebt niet al die bagage nodig om door te kunnen reizen. Gebruik en bewaar alleen wat je op dit stuk nodig hebt en echt niet kunt missen. Van de rest moet je afstand proberen te doen om vooruit te kunnen.
Het opruimen van die rugzak hoeft niet alleen. Jij sorteert, en vanaf de rand van het zwembad reiken vele handen om te voorkomen dat je verdrinkt door al je bagage. Je moet er alleen wel voor open staan, je ogen openen en anderen toe laten. Soms heb je geen keus, kom je alleen niet verder en moet je om hulp vragen. Dat is geen teken van zwakte, integendeel. Doe je het niet, zullen ze je nog op tijd beetpakken om te voorkomen dat je verdrinkt, omdat mensen die dicht bij je staan aanvoelen dat het water je tot aan de lippen staat.
Je moet in ieder geval altijd blijven zwemmen. Nooit opgeven, al zit er voor je gevoel 100 kilo aan stenen in je hippe backpack. Alleen jij kan die backpack verlichten, door te sorteren, te leren en te accepteren. Als je goed om je heen kijkt zijn er genoeg reisgenoten met dezelfde of vergelijkbare bagage, of wellicht een nog zwaardere rugzak. Allemaal eigen en unieke reisverhalen, bestaand uit schitterende bergtoppen of diepe dalen.
Wat er ook gebeurt, hou je hoofd boven water en blijf uitkijken naar die horizon. De stabiele factor. Kijk niet achterom, naar de wilde golven en het verlaten strand. Laat je meevoeren met de stroming, dat bepaalt je lot. Door af en toe je bagage te herpakken, blijft je reis een droomreis, waarin je zelf de palmbomen en parelwitte stranden bent.
