Aux Champs Elysees – Joe Dassin
De lijfspreuk van Frankrijk. Het land waar ik mij al jaren lang enorm mee ‘verbonden en betrokken’ voel. Geen taal zo mooi als de Franse, geen keuken zo culinair hoogstaand, geen landschap zo variërend. Ik ben een Francofiel. And I’m proud of it. We hebben gewoon een ‘klik’. Zoals je die ook met mensen kunt hebben.
Regelmatig voer ik daar met mijn liefste heftige discussies en strijd om. Hij heeft meer van de wereld gezien en volgens hem is Italië wel honderd keer zo mooi en beperk ik mij door zo gefocust op Frankrijk te zijn. Ik doe het niet met opzet. Wil ook heus wel naar een ander land. Maar Frankrijk en ik hebben gewoon een band.
Regelmatig droom ik dat ik woon in Parijs. Of flaneer langs de boulevards in Nice. Een huisje in de Alpen heb. Tour langs de west-kust. Heerlijk vind ik het om in mijn eentje weg te zwijmelen bij Franse films. De bekenden, zoals Amelié en Chocolat, maar ook films die ze uitzenden op TV5 of Le Monde. Uren kan ik me vermaken met huizen in Frankrijk op Funda. Ware paleizen of rampzalige opknappers, maar ik ze me daar al rondlopen in kluspak. In mijn beeld is alles in Frankrijk altijd in balans, romantisch en vreedzaam.
Amelié in Paris
Wellicht komt het door onze vakanties. Waar ik ’s ochtends pain, baguette, croissants aux chocolat en een krantje ging halen. Altijd hoopte ik dat er op de camping geen bakker of winkeltje zat, en ik het dorp in moest. De meeste dorpen zagen er verlaten en vervallen uit, met af en toe een verstokte oude man of vrouw op een bankje. Een dikke, vriendelijke bakkersvrouw, die van mijn poging tot Frans altijd kon maken wat ik bedoelde. En me dus deed geloven dat ik goed Frans sprak. Dorpjes die aan het eind van de dag tot leven kwamen. Volle terrassen, gelach, gedans, genot en vooral veel heerlijk eten en drinken. Je werd meegezogen in de sfeer van onbezorgdheid en onbezonnenheid.
Liberté. Vrijheid. Voor mijn gevoel ervaar ik dat ultiem in Frankrijk. Égalité. Gelijkheid. Arm of rijk, jong of oud. Alles leeft er dichter en meer bij elkaar. Fraternité. Broederschap. Hoewel Frankrijk bekend staat om hun norse bevolking, voel je toch een soort verbondenheid onderling.
Het zijn exact de ingrediënten die je nodig hebt binnen je familie en relatie. Als alles in balans is, zit je goed. Helaas werkt het niet altijd zo simpel. Vooral in families zijn er altijd mensen die zich ‘meer’ voelen. Vanwege een grotere auto of betere baan. Of gewoon, omdat ze zichzelf zo belangrijk vinden. Dan zal er ook geen broederschap zijn. Laat staan vrijheid, want je zult je zelf niet zijn bij personen waarmee je niet in balans bent.
Nu het weer hier vandaag betrekt en mijn dag, zelfs mijn weekend weer helemaal volgepland is, heb ik zin omgewoon in de auto te stappen en naar Frankrijk te rijden. Een paar dagen maar. Het liefst in een open auto, met leren koffer achterop, een shawl door mijn haar en uiteraard een te grote zonnebril. Want dan gaan we natuurlijk wel in stijl.
Helaas. De plicht roept. Kan ik vannacht gewoon weer lekker verder dromen. Over een leuke Franse garçon, ik in een prachtige jurk en een heerlijk glas wijn op een terrasje in Parijs. Je maintiendrai. Mijn gewone, ook best wel leuke Hollandse leventje. Vandaag de uitslag van de Nobiles Blogwedstrijd. Als die me niet met beide voeten weer aan de grond zet… 😉
