Vijf maanden geleden brandde ik een kaarsje voor opa in de Sacre Coeur in Parijs. Het ging slecht, kon ieder moment voorbij zijn. Maar ergens hoop je dat het anders wordt. Dat dat kaarsje er toe doet. Dat iemand er naar luistert en je boodschap begrijpt. Nog geen uur later kreeg ik een telefoontje dat opa niet meer was.
Nu sta ik op het punt om weer naar de Sacre Coeur te gaan. Een kaarsje te branden voor opa die niet meer is. Voor oma, die zich ontzettend sterk toont maar ook niet bang is om haar zwakke momenten te delen. Voor iedereen die nog steeds het verdriet voelt van het missen van opa.
Zo’n klein lichtpuntje is een mooi moment van reflectie. Maar als je ziet hoe zo’n vlam beweegt, de wind er mee speelt, is dat meteen een teken om door te gaan. Opa kon niet meer, ons leven gaat verder. Dat vlammetje is niet alleen een teken van gedenken, maar ook van leven.
Ik ben in Parijs om te werken, maar tussendoor heb ik veel tijd voor mijzelf. Tijd om van de stad te genieten, om tot mijzelf te komen. En dat lichtpuntje, is een begin hiervan. Nadenken en verder leven.
