Soms is de makkelijke weg zo aantrekkelijk. Handdoek in de ring, opgeven en klaar. Zo zit ik niet in elkaar. Ik ga liever de confrontatie aan, blijf zoeken naar een oplossing, tussenweg. Ik ga voor een overwinning, als het niet anders kan neem ik genoegen met gelijk spel. Maar van verliezen hou ik niet.
Soms moet je niet alleen je zegeningen tellen, maar ook een verlies erkennen. Niet makkelijk, want verlies staat vaak gelijk aan achteruitgang of stilstand. Maar tijd heelt alle wonden. Het verleden met rust laten is moeilijk maar maakt verder gaan weer eenvoudiger.
Cirkels doorbreken, op zoek naar nieuw begin en oude hoofdstukken afsluiten. Een nieuwe start klinkt vaak veelbelovend, maar schept ook weer hoge verwachtingen. En onze verwachtingen maken we altijd groter, mooier terwijl we vaak weten dat die niet reëel zijn. Verwachtingen zijn als een duiveltje, ze fluisteren je van allerlei moois in maar de werkelijkheid is een stuk minder rooskleurig.
Door al die mooie verwachtingen en de minder mooie realiteit je weg vinden is niet altijd even makkelijk. Daarom gooi ik gewoon al mijn verwachtingen overboord, ga ik mijn eigen weg met de dingen die op mijn pad komen. Om teleurstellingen te voorkomen. Omdat er geen andere makkelijke uitweg is. Neem gewoon mijn eigen weg en al ben ik het spoor wel eens bijster, verdwalen zal ik nooit dankzij de vele mensen die mij de juiste kant op begeleiden.
En mag dan nu dat stomme stukje uit dat verschrikkelijke liedje van Celine Dion uit mijn hoofd alstublieft?!
