Ik had een zeker bestaan. Huisje, boompje, beestje. Precies zoals ik in mijn meerjarenplan altijd voor ogen had, op mijn 25ste. Nu ben ik dat op mijn 25ste kwijt. Misschien de grootste fout in mijn leven, maar op dit moment het enige juiste.
Geen opvangnet, geen stabiliteit. De hunkering naar reizen, het onverwachte, spontane, avontuur was te groot. Ik ben geen bankzitter, dat veilige, eenzijdige benauwde me. Maar de vrijheid maakt soms ook angstig. Niet iemand die aan je gezicht af kan lezen hoe je je voelt, de juiste dingen zegt op het juiste moment, de kleine gebaren die zo veel meer betekenen.
Mijn ‘nieuwe leven’ leef ik van dag tot dag. Geen dag ziet er hetzelfde uit en dat geeft me rust. Ook op angstige en eenzame momenten. Hoe zeker je bestaan ook lijkt, het leven blijft onvoorspelbaar. En als je er niet teveel van verwacht, is het alleen maar makkelijker dealen. Iedere nieuwe dag begint al mooi en kan door je eigen invulling alleen maar mooier worden. Ik zie wel wat er op mijn pad komt. Maar voorlopig bewandel ik mijn pad lekker alleen. Ik en mijn plunjezak, met wat oude bagage maar genoeg ruimte voor nieuwe.
