Sinds twee weken kun je er niet om heen. Abri’s, commercials, tweets, en de premiere deze week. Sex and the City 2 draait sinds deze week in de bioscopen. Een beetje ‘vrouw’ tussen de 20 en de 30 heeft de serie meegekregen.
De serie begon toen ik in Groningen ging studeren. Ter vervanging van live contact belden vriendinnetje D. en ik een half uur van te voren om alle bijzonderheden door te spreken en vervolgens samen zwijgend aan de telefoon Sex and the City te kijken. Tijdens de commercials bespraken we de outfits en gebeurtenissen en betrokken we de wijsheden van Carrie op onze eigen jonge zorgeloze leventjes.
Dankzij de openheid en het doorbreken van taboes werd de serie een groot succes. Iedereen kan zich wel vinden in een Carrie, Miranda, Samantha of Charlotte. De een is wat meer uitgesproken een Miranda, de ander meer een huisje-boompje-beestje Charlotte.
De eerste film heb ik samen met vriendinnetje D. in de bioscoop gekeken onder het genot van te slechte cocktails, popcorn en m&m’s. En hoewel de verhaallijn stukken slapper was dan de serie, was het na anderhalf jaar stilte weer smullen geblazen. Ook omdat wij inmiddels wat ouder waren en het erg grappig was om te zien dat we best wel zijn meegegroeid met de SatC dames. Deel 2 hoop ik ook samen met haar te gaan kijken, we hebben al heel kansloos de t-shirts gepre-ordered.
Sex and the City was modeadvies, relatietherapie en seksuele voorlichting. Maar ook zien hoe vriendinnenrelaties groeien, hoe je omgaat met tegenslagen en slecht nieuws en daar iets positiefs van kan maken. Waar je normaal met je moeder over sprak en verder aan je lot werd overgelaten, begon SatC. Ik ben van de SatC generatie en daar ben ik blij om, want het heeft daadwerkelijk invloed gehad op sommige vlakken. En het is een bindende, terugkerende factor voor de vriendschap tussen D. en mij. I love SatC!
