Het lijkt gisteren, maar is alweer een half jaar geleden. Vandaag, 22 september, was de verjaardag van opa. Nu is het een vreemde dag, met een raar gevoel in mijn buik. We hadden vandaag op bezoek moeten gaan en van het weekend jullie verjaardag (oma is de 25ste jarig) moeten vieren met een barbecue of ander gezellig samenzijn.
Verjaardagen waren er altijd met grote roomsoezen, waar we ons dagen van tevoren op verheugden. Lekker smeren, want die dingen zijn niet charmant te eten. Ik kan me nog goed opa’s gezicht voor de geest halen. Zittend in zijn stoel, met een smile van oor tot oor. Te genieten van zijn soes (met de slagroom in zijn mondhoeken), maar vooral van de familie bij elkaar.
Daarna met de hele familie eten en als het tijd was voor de afwas, dook opa weer in zijn stoel voor zijn krant. Of liever gezegd, weer voor het soezen.
De eerste verjaardag waarop opa er niet meer is. En niet alleen zijn eerste verjaardag, ook meteen oma’s verjaardag. Op deze dagen komt dat nog weer harder aan.
Opa, we zijn je niet vergeten. Oma, je bent niet alleen!
