STATION TO STATION: Onder leiding van curator Doug Aitken reist een bont gezelschap van wereldwijd gerespecteerde kunstenaars en muzikanten van 6 t/m 28 september van New York naar San Francisco. Bij ieder van de 10 stops die de trein onderweg maakt, vindt een topfestival plaats. Sef en Tess Milne kregen van Levi’s een ticket en doen verslag van wat ze zien, proeven, horen en ervaren.
SEF:
Dag 3
Vandaag hadden we een vrije dag (en nacht) in New York. Dat hield in: shoppen, rondlopen, wijntje drinken en ‘s avonds toch maar naar een klein feestje. Heel slim, want de volgende ochtend zouden we om half negen opgehaald worden bij het hotel. Maar zoals de grote Canadese filosoof Aubrey Graham ooit zei: YOLO.
Korte samenvatting: feestje in het Soho Grand Hotel. Daar stonden Dave Chapelle (tegenwoordig supergespierd) en zijn entourage opeens voor onze neus. Daarvoor hadden we Courtney Love en haar vercrackte hoofd trouwens al in een auto zien stappen. Omdat het tenslotte New York Fashion Week is zijn we vervolgens toch maar even gaan kijken bij de afterparty van Alexander Wang, waar ik ineens urinoir aan urinoir met Miguel stond. Heel tof feest was het trouwens, in een winkelcentrum bij South Street Seaport. Twerkende dames, lasers en gratis drank.
Ik dacht nog: hierna moet ik echt naar huis. Niet dus, de groep ging nog even kijken bij Le Baron. Mijn ruggengraat ben ik al jaren kwijt. Na de ATL Twins gezien te hebben en een klein rondje door de club gelopen te hebben ben ik uiteindelijk toch maar naar huis gegaan. De wekker stond om acht uur en het was inmiddels kwart over vijf.
Dag 4
Vandaag vlogen we naar Pittsburgh, waar het tweede evenement van Station to Station plaatsvindt en vanwaar de trein vertrekt. De stad was redelijk uitgestorven, maar toen we langs het afgeladen stadion van de Pittsburgh Steelers reden was het gelijk duidelijk waarom. Sunday football.
Het evenement vond dit keer plaats in een oud treinstation genaamd Union Station. De opzet was min of meer hetzelfde als in New York, maar door de setting en het wat oudere publiek voelde het weer aan als nieuw. Tess ging alvast de trein bekijken, maar ik moest echt even een uurtje mijn ogen dichtdoen: NY had me eindelijk onder de duim gekregen. Iedereen ging trouwens ook vroeg naar bed, want morgen is de grote dag. We gaan eindelijk echt aan de reis beginnen! Welterusten.
Dag 5
Met een soort schoolreisje-spanning werd ik vandaag wakker. We vertrokken naar het station, en daar stond ‘ie dan eindelijk: de trein.
Het is moeilijk te omschrijven hoe tof dit ding echt is. Een oude trein om de Midwest mee te doorkruisen, ingericht alsof The Beatles ermee door de US gaan toeren. Elke wagon is anders ingericht, van de Levi’s-wagon waarvan de inrichting geïnspireerd was op Native American-invloeden, tot de restauratiewagon met panoramadak.
Er zijn een paar bars, loungegedeeltes en er staan allemaal toffe gadgets in de trein. Zo is er bijvoorbeeld een gitaar die alles wat je erop speelt direct op SoundCloud zet en een ouderwetse typemachine die aan Twitter gelinkt is. Dit gaat een crazy reis worden.
We maakten een wandeling door de hele trein om alles even goed te zien en kwamen dus ook langs de volledig operationele muziekstudio waarin Ariel Pink een album gaat opnemen tijdens de trip. Iedereen was een beetje brak van New York en Pittsburgh nog denk ik, maar omdat we zo lekker konden zitten en een prachtig uitzicht hadden op het steeds veranderende Amerikaanse landschap was dat helemaal niet erg.
Tijdens de reis raakten we met allemaal mensen aan de praat, waaronder mijn favoriet: Joey.
Joey is 67, werkt al tien jaar op deze trein en vertelde dat de panoramawagon altijd werd gebruikt door Frank Sinatra en The Rat Pack als zij door Amerika moesten reizen. Siiiickk. Obama en weet ik hoeveel presidenten zijn allemaal ex-passagiers. Een trein met een rijke geschiedenis, dus.
Het landschap werd steeds mooier en steeds zonniger. Net op het moment dat ik dacht dat er iets moest gebeuren kwam er om exact 5:01 (get it? 501, Levi’s? Clever.) een veilingmeester de wagon binnen die omriep dat het happy hour was en er cocktails gedronken moesten worden. Nou, vooruit dan maar. De trein verandert binnen een paar minuten in een party waar drankspelletjes werden gespeeld en er gedanst werd op muziek.
Uit het raam zag ik een nieuwe skyline opdoemen. Chi-town, de thuishaven van The R in R&B (R. Kelly), Michael Jordan en pan pizza. Chicagooooooo!!
TESS:
DAG 3
Vannacht om drie uur in slaap gevallen in de taxi, maar dat weerhoudt mijn lichaam er niet van om gewoon om vijf uur ‘s ochtends klaarwakker in bed te liggen. Ik besluit naar buiten te gaan om de zon te zien opkomen. Het is koud en de brede straten van Brooklyn zijn op een paar zwervers na verlaten. Dit is het moment waarop de mensen die moeten werken nog net in bed liggen en de mensen die uitgaan pas net in bed liggen. Rust in New York.
‘s Middags gaan we naar het Meatpacking District, waar we gratis mogen shoppen in een toffe winkel waar je best een whiskey en een sigaar zou kunnen verteren. Daarna ontmoeten we twee vrienden van Sef, Jasper en Junior, voor – jawel – een wijntje! Jasper en Junior zijn DJ’s uit Nederland maar wonen hier. Samen met Nianga vormen ze Illuminati AMS. Zo te horen zijn ze goed op weg: afgelopen vrijdag stonden ze nog voor Kendrick Lamar te draaien. We spreken met ze af om die avond uit te gaan.
De locatie is een superdeluxe chique plek met hoge plafonds en vol mooie mensen: niet per se iets waar je een R&B-avond zou verwachten. Ook een plek waar mensen niet gek opkijken als Rihanna uit het hotel ernaast komt lopen. Toen het meisje vertelde dat ze Rihanna net had gezien en ik dus piepend enthousiast reageerde, werden we min of meer uitgelachen. ”Aaah…voor jullie is alles nog zo nieuw.” Ouch.
DAG 4
Pittsburgh is een vreemde stad – fascinerend maar vreemd. De gebouwen zijn monumentaal mooi en torenen hoog in de lucht, maar op de dag dat wij aankomen zijn de straten leeg. Alle winkels zijn gesloten en alleen in de McDonald’s kun je een koffie scoren. We slapen in een statig hotel dat de luxe van de jaren twintig uitstraalt, maar tegelijkertijd vreemd veel doet denken aan The Shining. Alsof de tijd er heeft stilgestaan en de muren de geheimen van vroeger met zich meedragen. Ik probeer The Shining uit mijn hoofd te zetten als ik me ga douchen en omkleden.
Die avond krijgen we voor het eerst de trein te zien waar we de komende dagen mee gaan rondtoeren. Als we richting het oude station lopen waar die avond ook het grote feest wordt gegeven begint het in mijn buik te kriebelen. Eindelijk is het zover. Op het moment dat ik de trein zie zijn die kriebels kronkels geworden, en op het moment dat ik de trein inloop is er een soort draaikolk in buik ontstaan.
Nu wordt het lastig, want hoe omschrijf ik de eerste indruk van de trein? Het is onmogelijk om dat via deze letters hier over te brengen. Maar weet je nog hoe je je voelde toen je klein was en wakker werd op de ochtend van je verjaardag? Zo voelde ik me toen ik de eerste coupé inliep. Het komt niet vaak voor dat je voorstelling van iets minder blijkt te zijn dan de realiteit, maar nu was dat wel het geval. Het is een magisch gevoel, wat waarschijnlijk ook te maken heeft met de geschiedenis van de trein. Back in the day, in de jaren veertig, waren er vier van dit soort treinen. Dit is de enige die nu nog over is, en deze trein was de lievelingstrein van Frank Sinatra. Samen met de Rat Pack (waaronder Sammy Davis Jr. en Dean Martin) huurde hij deze om bijvoorbeeld naar een optreden in Las Vegas te gaan. En dat gevoel draagt de trein nog steeds met zich mee: a whiskey and a cigar, please!
De trein heeft een studio, waarin Ariel Pink tijdens de trip een album gaat opnemen.
Ook zijn er verschillende loungegedeeltes met bizarre snufjes. Zo vind je er een oude typemachine die verbonden is met Twitter, een gitaar die alles wat gespeeld wordt direct uploadt op SoundCloud en een oude fotocamera uit de vorige eeuw die gemaakte foto’s meteen op Instagram zet.
De LED-verlichting aan de buitenkant van de trein reageert op de muziek die binnen in de trein gemaakt wordt. Conclusie? NS, eat your heart out.
Die avond brachten we wat leven in Pittsburgh, met optredens van Ariel Pink en YOSHIMIO. Het feest leek wel heel erg op die in New York. Dit keer heb ik niemand besprongen maar ben ik wel bijna gestikt in één van de mysterieuze tenten. Als alle danspasjes de revue gepasseerd zijn kom ik doodmoe terug op mijn hotelkamer, waar opeens de televisie aanstaat! Ja, geef toe.. dat is echt eng!
DAG 5
Yes! Om half tien staan we op het perron. Ik voel me een mengeling tussen Ringo Starr en Harry Potter, kortom: ik heb er zin in. Onze lieve vrienden die niet met de trein mee mogen zwaaien ons uit en wij installeren ons op een loungebank in de relaxcoupé. Sommige mensen liggen nog te slapen omdat ze die nacht hebben doorgehaald. De ochtend begint dus relaxed, met prachtig uitzicht over het Amerikaanse landschap.
We ontmoeten een hele leuke jongen: Jacob uit Berlijn, Hij heeft zijn eigen blog, en maakt extreem droge videoclips waarin hij gekleed gaat als Nick Carter van de Backstreet Boys. Als het tijd wordt om te lunchen zitten we met z’n drieën al lekker de vino weg te tikken.
Het eten is alles wat je normaal niet op een trein zou krijgen: slow food, gemaakt door chef Lev. Hij haalt de producten ’s ochtends op een markt in het gebied waar we vertrekken.
Op deze trein heeft iedereen wel een interessant verhaal te vertellen, maar de barman had wel een van de beste. Hij gaat de hele winter diep in de bossen van Californië wonen om een boomhut te maken. Hoe cool is dat? Tegen de middag beginnen de mensen los te komen, iemand pakt een gitaar en jamt er op los.
Om één over vijf (a.k.a. 501) is het happy hour in de trein! Hoog tijd om over te stappen op de tequila. Sef en ik belanden aan een tafel met de machinist en Marie, voor een potje dobbelen. Ik win bijna alle rondjes, wat betekent dat ik niet hoef te drinken. Hoe oneerlijk is dat? De mensen op de trein beginnen te dansen en te zingen, en wie even wat frisse lucht wil happen kan op verschillende plekken tussen de coupés buiten staan en van het landschap genieten.
Als we ’s avonds aankomen op het treinstation van Chicago wil ik helemaal niet uitstappen. Maar gelukkig zijn we nog lang niet thuis.
Volg de reis via:
@StnToStn
#makeourmark
@YousefGnaoui
@Tessmilne
