STATION TO STATION: Onder leiding van curator Doug Aitken reist een bont gezelschap van wereldwijd gerespecteerde kunstenaars en muzikanten van 6 t/m 28 september van New York naar San Francisco. Bij ieder van de 10 stops die de trein onderweg maakt, vindt een topfestival plaats. Sef en Tess Milne kregen van Levi’s (let op, nieuwe bitly) een ticket en doen verslag van wat ze zien, proeven, horen en ervaren. Vandaag lees je over de avonturen van Sef en Tess van Chicago richting Minneapolis
SEF: DAG 6
Omdat we de avond van aankomst na het eten bij het hysterische Rainforest Café niks hadden gedaan, konden we Chicago met een fris hoofd aanpakken. Ik moest natuurlijk The Bean zien (de gigantische, glimmende, boonvormige sculptuur van Anish Kapoor) en verder werd er weer flink rondgewandeld.
Rond een uur of half zeven liepen we naar het station midden in het centrum van Chicago voor alweer het derde Station to Station-evenement. De usual suspects traden op en het was weer in een indrukwekkende stationshal (daar zijn er dus heel veel van in ‘Murrica). Maar vanavond was anders dan de andere avonden. De line-up was aangedikt met wat extra namen, waarvan The Black Monks eruit sprongen. Een soort close harmony gospelgroep met een contrabas en een drummer. Klinkt op papier vreselijk, I know, maar goddamn (sorry god) wat waren deze mensen goed. Het was ideaal om tussen de serieuze artrockbands door even wat soul te voorgeschoteld krijgen.
Net toen ik dacht dat het niet beter kon worden (ik had natuurlijk weer eens niet in het programmaboekje gekeken), wandelde Chi-Town-legend Mavis Staples het podium op. Met moeite, en met wandelstok, maar dat weerhield haar er niet van om het station voor drie kwartier in een kerk om te toveren. Preach!
Gregor Salto, die op Instagram had gezien dat ik ook in Chicago was, smste mij toen of we mee wilden met hem om Ron Caroll (Chi-Town-legend #2) om Mike Dunn (Chi-Town-legend #3) te gaan checken. Hell yeah. We reden naar een totaal onopvallende bar in de South Side (zeg maar het gedeelte waar blanke Amerikanen doorgaans weinig te zoeken hebben) waar een horde mensen en motoren voor de deur stonden. Binnen was het een donker hol met een sicke soundsystem en nog sikkere sfeer. Zwarte eind-dertigers en mid-veertigers waren aan het dansen alsof hun leven ervan afhing.
Mike Dunn draaide belachelijk goed en allerlei random ontmoetingen maakten dit weer een legendarische avond. Afgesloten met Jerk Chicken van de barbecue voor de deur, uiteraard. Deze trip is een trip.
DAG 7
All aboard, de trein vertrok richting Minneapolis, wat voor ons helaas alweer het laatste station is. Ik weet niks van Minneapolis, behalve dat Prince hier woont en dat ik er slecht op ga dat we hierna wegmoeten. De treinreis was wederom een lange sightseeing-tour door een eindeloze ansichtkaart.
5:01, happy hour. Top. We raakten in een lang gesprek verwikkeld met Eli, de veilingmeester die elke dag 5:01 omriep. Naast veilingmeester bleek hij ook een cowboy te zijn en wist hij ons allerlei tips te geven voor hoe je zo lang mogelijk op een stier kan blijven zitten. Handig, je weet maar nooit.
DAG 8
Minneapolis is een hele gekke stad, heel rustig en bezaaid met mensen gekleed in het rood. Er was een salesmeeting van Target in de stad, heel surrealistisch.
Geen Prince, helaas. Wel het grootste winkelcentrum van het land, de Mall Of America. Daar moesten we natuurlijk heen, en het sloeg helemaal nergens op. Een volledig pretpark in het midden van het complex en meer winkels bij elkaar dan er in de hele binnenstad van Amsterdam te vinden zijn. Denk ik.
Het evenement ‘s avonds was (surprise!) in een gigantisch indrukwekkende stationshal.
Vanavond was het absolute hoogtepunt een optreden van Patti Smith, die even liet zien dat fotografen op moesten rotten van de eerste rij en dat het hele station in staat was om mee te zingen, schreeuwen en klappen met alles.
Crazy. Na de show was er nog een afterparty voor de crew van Levi’s in de Amsterdam Bar. No joke, ze hadden zelfs bitterballen daar.
Jammer dat deze reis er voor ons alweer op zit. Ik ben op plekken geweest waar ik anders waarschijnlijk nooit zou komen (wanneer komt een mens nou in Pittsburgh?) en vanuit de trein heb ik delen van het land gezien die zo tof waren dat ik uit de trein wilde springen en de boel wilde verkennen.
Ik baal dat ik afscheid moet nemen van alle mensen met wie ik in een hele korte tijd vriendschappen heb opgebouwd. Ik had graag meer met ze willen praten, reizen en cocktails drinken.
Ik baal ook omdat het per stop voor iedereen steeds duidelijker werd dat deze reis een once-in-a-lifetime-situatie is. De mix van mensen, muziekstijlen, kunst en locaties is er een waarvoor ik mijn spreekwoordelijke pet afneem, Doug Aitken. Je moet ballen hebben om zoiets ambitieus op poten te zetten. Wat in het begin misschien voelde als een random idee, bleek uiteindelijk voor alle betrokkenen een leerzame en inspirerende trip te zijn. Ontdekken, dat is volgens mij de kern van alles. Dit klinkt misschien allemaal heel corny, maar dat interesseert me niet. Het is waar. Verder gaan waar je anders zou stoppen, en linksaf gaan waar iedereen rechtsaf gaat. Ga naar buiten, en ontdek.
Tess: DAG 6
Chicago wint. Ik weet dat New York bijzonder is, maar Chicago is een geheime diamant. Alles klopt hier, het is niet te druk en niet te rustig. Er is absurde kunst, er zijn prachtige gebouwen en een strand.
Er mag dan wel niet echt een zee zijn, maar daar merk je niks van als je in het water ligt. Je waant jezelf op de Malediven met het vreemde contrast van de skyline van Chicago. Met een kleine 36 graden was het warm, en wat doe je dan als je geen bikini bij je hebt?
[embed: http://www.youtube.com/watch?v=qu1HlT-wsUo ]
Fris en klaar voor de avond. Union Station Chicago. Op de een of andere manier was er een verhaal ontstaan dat Sef, Jacob en ik samen in een band zaten. Dat zorgde voor de nodige aandacht. We werden gefotografeerd door een hele bekende fotografe, waardoor we even onze minute of fame in Amerika hadden.
Maar al snel ging alle aandacht van ons naar het podium waar The Black Monks of Mississippi het publiek in trance bracht. Dit optreden gaf me 100% kippenvel tot in mijn stuitje. Ik geloof niet in god, maar luisteren naar deze stemmen brengt je op de rand van een bekering. Het leek mij een onmogelijke opgave om na hen nog het podium op te moeten, maar Mavis Staples deed het met haar 74 jaar (!) glansrijk. De Rolling Stone noemt haar de meest onderschatte diva van deze generatie. Als je op die leeftijd nog zo’n performance weet te geven dan zeg ik ”halejulaaaa”!
Helemaal in de stemming waren we allesbehalve klaar om naar huis te gaan. Toevallig was Gregor Salto ook in Chicago samen Ron Carrol. Sef had ze gebeld, dus werden we bij het station opgepikt in een oranje SUV. Tussen neus en lippen door vertelde Sef dat we naar de South Side gingen. Je weet wel, die plek waar mensen elkaar neerschieten. Okay dan. Ja hoor. I’m cool. Na een rit van ruim dertig minuten reden we de buurt in en zag ik een groot huis met daarvoor allemaal mensen op motors en muziek en een barbecue op straat.
Het voelde een beetje alsof ik in 8 mile was beland. In het begin werden Jacob en ik een beetje vreemd aangekeken, maar al snel waren we cool. Ik kan je vertellen: het was een van de beste feestjes waar ik ooit geweest ben. Ik heb nog nooit mensen zo los zien gaan als de mensen die hier aan het dansen waren. Iedereen was open en vriendelijk, en het maakte geen bal uit hoe je eruit zag of hoe oud je was, zolang je maar danste alsof je leven ervan afhing.
Bezweet en uitgeput hebben Sef en ik op het parkeerterrein nog wat soulfood van de barbecue gegeten. Dankjewel Chicago.
DAG 7
Het feest houdt nooit op, want de trein gaat weer verder. De broer en zus van White Magic waren met hun felrode haar een opvallende verschijning in de trein.
Het feestje kon voor hen niet vroeg genoeg beginnen, dus zij gewapend met een handharmonica en hij zwaaiend met een zakdoek rijden we Minneapolis tegemoet.
Tijdens de lunch raakte ik in gesprek met Anna. Een kunstenares, muzikante en trainspotter. Deze vrouw heeft een absurde fascinatie voor treinen. Toen ze hoorde dat de soultrain naar Chicago kwam had ze meteen een ticket voor de show gekocht. Na de show moest en zou ze de trein zien, dus ging ze op zoek naar het spoor. In de trein was op dat moment de afterparty aan de gang. Al snel vond ze de LED-verlichte trein, maar daar stond de security haar op te wachten. “Invitation only.” Ze lulde als Brugman maar ze mocht niet naar binnen. Toen dacht ze: ik ga op zoek naar Doug Aitken–de bedenker van Station to Station. Ze draaide zich om en de eerste man die ze aansprak was Doug. Hij moest lachen om haar verhaal en bood haar aan om niet alleen de trein te bekijken maar om ook mee te reizen. Terstond heeft ze al haar afspraken afgezegd en is ze meegegaan.
Dit verhaal is zonder dat ik al te filosofisch wil worden een mooie vertaling van waar de reis voor staat. Het gevoel van mogelijkheden, van in het moment zijn en samen op de golf meegaan.
Als we die avond bij St. Paul de trein moeten verlaten wil ik me eigenlijk verstoppen, maar gelukkig hebben we nog een stad te gaan. Of twee, eigenlijk: Minneapolis-St. Paul.
DAG8
Minneapolis is overgenomen door mensen in rode outfits. Het voelt als The Walking Dead behalve dat deze mensen niet dood zijn maar rode shirts aan hebben. Heel apart. Op onze vrije middag gaan we naar de Mall of America, naar eigen zeggen het grootste winkelcentrum van de Verenigde Staten. Eerlijk is eerlijk: ze hadden wel een pretpark in dit winkelcentrum. Ik ben een rondje in de achtbaan gegaan, Sef durfde niet.
Onze laatste avond, ons laatste feest. We worden verwelkomd door een groep mensen die met bloemen in hun handen rondlopen en plots tegen elkaar aan gaan staan in de vorm van een standbeeld.
We zijn weer thuis. Het publiek was deze avond het beste tot nu toe, vooral toen hun eigen rockheldin Patti Smith op het podium kwam. Wat een stoer wijf. Alle pers stond eerste rang voor het podium waardoor het voor het publiek soms lastig was om alles te zien. Na het tweede nummer schreeuwde ze daarom: “OUT OUT OUT! When a photographer pays 25 dollars, they can sit there.” Daarop riep iemand in het publiek: ”Patti for president!” Na wat gelach zei ze ineens doodserieus: “If I was the president, I would close Guantanamo Bay and pump money Detroit, not in Syria.”
De afterparty die avond was in een café genaamd Amsterdam. Je kon er zelfs bitterballen bestellen, hoewel die nergens naar smaakten. Het voelt wel symbolisch dat hier onze reis eindigt. De afgelopen dagen waren één neverending journey en dat is precies waar de magie zit. Het was niet in de aankomst maar in de reis zelf waar de speciale momenten ontstonden. Met onze haren in de wind, dansend op de geluiden van de gitaar, helemaal vrij zijn.
