Normaal gesproken ben ik een vrij beheerst en beschaafd meiske, al zeg ik het zelf. Tenzij ik het ergens niet mee eens ben. Meestal gaat het dan om instanties die mij facturen sturen waar ik stijl van achterover sla, contracten die verlengd worden ondanks dat ik de bevestiging van de opzegging in mijn keurige administratie heb zitten of andere ongein. Vooral telefonisch ben ik dan niet de vriendelijkste.
Nog geen 10 jaar geleden zou het niet in me opkomen om iets te zeggen als ik het idee had dat mij onrecht aan werd gedaan of als ik het ergens niet mee eens was. Inmiddels betrap ik mezelf erop dat ik steeds vaker uit m’n slof schiet of dat ik me steeds meer moet gaan inhouden. Vooral om kleine dingen, zoals iemand die voorkruipt bij de kassa, hulpeloze oude mensen of asociale figuren in het verkeer.
Vandaag vijf jaar geleden had Mohammed B. tot 10 tellen geen zin meer. Hij was al te ver heen, verpest door dingen die hem niet aanstonden. Het koste Theo van Gogh zijn leven. Op laffe wijze, totaal niet passend bij Van Gogh, zich nauwelijk kunnen verzetten. Ik kan me niet meer herinneren waar ik was toen ik dit hoorde, ik denk gewoon thuis, toen nog in Groningen. Ik weet wel dat ik met stomheid geslagen was, dat ik dacht dat het gedaan was met de tolerantie in ons land.
Het valt mee, want Wilders leeft nog. Ondanks de vele bedreigingen en gewaagde uitspraken. Er is vandaag veel aandacht voor de dood van Theo, en terecht. Het zet me aan het denken, want door mijn ‘woede-aanvallen’ riskeer ik natuurlijk ook wel eens wat. Moet ik me inhouden? Wil ik dat? Altijd eerst tot 10 tellen? Ben je brutaal als je zegt wat je denkt? En moet iedereen dat maar gewoon pikken? Als je het mij vraagt wel, want alleen op die manier leren we een ander misschien nog een beetje fatsoen en dwing je misschien nog wat respect af.
En dan is de dood van Van Gogh niet voor niets geweest.
