Het klinkt misschien ondankbaar, maar zo is het absoluut niet bedoeld. Ik ben vandaag in mijn nieuwe stulpje getrokken. Een tijdelijke kamer via vriend J., die hem aan mij beschikbaar stelt totdat ik iets ‘normaals’ heb.
Mijn nieuwe stulpje zit op een prima plek, Albert Cuyp/Van Wou voor de Amsterdam-kenners onder ons. Hier kan ik prima ’s avonds alleen over straat en zodra ik het raam open zet maak ik onderdeel uit van het bruisende stadsleven hier.
Toch voelt het als terug bij af. Een kamer van 3 bij 4, zelfs als student had ik het luxer. Het is nu een opslagplek van spullen die ik dagelijks nodig heb, geen thuis. Maar met de weinige tijd die ik er doorbreng is het perfect. Een eigen plek, geen logeerpartijen of zwervingen van adres naar adres meer. Een beetje rust geeft het wel, maar het voelt ook als enorme stap terug. Terwijl ik op alle andere fronten sprongen vooruit ga, zit het qua het vinden van een nieuw thuis niet mee.
Je kan niet alles hebben, zo blijkt maar weer. Is het het waard? Zakelijk succes boven alles wat ik heb achter gelaten? Volmondig ja. Een stabiel prive komt vanzelf, en was dat ook niet de reden dat ik hier nu zit? Ik geniet van de achtbaan van elke nieuwe dag, die dagelijks weer een onvoorspelbare nieuwe route maakt. Soms wou ik dat ik de tijd terug kon draaien en ik nog wel genoot van alle zekerheid, dat is namelijk zo veel makkelijker. Maar maakte me zoveel ongelukkiger.
Terug bij af. Opnieuw alleen. Maar daar sla ik me, met hulp van lieve vrienden, ook wel weer door heen.
